Prénom Carmen #23

Carmen Felix schrijft over genre, niche en mainstream. Dat is het. Dat is de intro.

Eindelijk is het zover, na maanden vegeteren op onze grijze hoekbank, doorligplekken creërend terwijl we door onze zes streamingservices heen klikten: we mogen weer naar de bioscoop! Disney+, Prime en HBO, jullie waren echte kameraden, bedankt!  Videoland en Netflix, met jullie voelde het soms als gore, teleurstellende seks en ik denk dat het beter is als we even afstand van elkaar nemen de komende tijd. Cineville-pas? Babe, ik heb je gemist, kom reconnecten met me.

Als ik iets miste de afgelopen maanden, dan was het wel in het donker zitten met een papieren beker voor veertig procent gevuld met peperdure, gele M&M’s. Niks zo rustgevend als jezelf midden op de dag trakteren op een film met Mads Mikkelsen die je niet eens per  se wil zien maar nu hij blijkbaar om 14.30 in je favoriete bejaardenbioscoop (missed you, Rialto!) draait, laat je alles vallen om er als de wiedeweerga heen te gaan. Ja, de bioscoop is voor mij wat voor een ander misschien wel een meurende sportschool is. Of een kinderloos uitje naar de Sligro voor een overwerkte single moeder? Ik kom er tot rust, krijg er energie, voel me er comfortabel en kan eventjes negentig minuten m’n bolle brein uitzetten.

Toch zijn er wat dingen die ik even op een rijtje wil zetten. Aangezien de Filmkrant voornamelijk in en rondom de bioscoop wordt gelezen wil ik al mijn mede-zaalbezoekers graag oproepen onmiddellijk op te houden met…

…je schoenen uittrekken. Ik heb geen behoefte aan jouw odeur. En al helemaal niet je zweetkakkers achterlangs op m’n armleuning leggen als je geen ruzie wilt.
…naast mij of voor mij in de rij op je felle telefoonscherm te kloten. Het leidt me onwijs af en ik zal onmiddellijk beginnen met het beramen van fysiek geweld als je het blijft doen.
…verkouden, hoestend, niesend, schrapend, kuchend op komen dagen. Als corona ons iets heeft geleerd: blijf gewoon thuis man.
…te laat komen. Blijf dan gewoon helemaal weg. Dat krampachtige halve bukwerk ziet er ook alleen maar dom uit, je loopt alsnog pontificaal door het beeld.
…onnodig dicht bij mij komen zitten als we de enige twee mensen in de zaal zijn.
…luid eten.
…luid praten.
…luid laten weten (vaak door middel van aanstellerige keelgeluiden) hoe vet of kut je de film vindt, terwijl hij nog gaande is (bewaar dit voor je Letterboxd-review, liefie – ik ben nog een mening aan het vormen).

Feit blijft: ik kom hier om vermaakt te worden. Ik vind het hartstikke leuk als mensen meeleven met een film en moeten lachen of schrikken of naar adem happen, maar enige vorm van negatieve aandacht vragen van je medebioscopers kan bij mij alleen maar rekenen op een ziedende ssssssst.

Oh, en in vredesnaam, als ze Grolsch bier verkopen, wees dan niet die douchelord die het uitermate vet vindt op een cruciaal moment die dop te ploppen. Niemand is onder de indruk, niemand vindt jou cool, zet thuis gewoon RTL7 op en doe het daar. Wij willen gewoon van de film genieten.