Prénom Carmen #18

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche en gaat heus haar mening niet onder bioscoopstoelen of loungebanken steken.

Ik hou van film, maar laten we wel wezen: er wordt ook behoorlijk veel stront gemaakt. Sowieso wordt er véél gemaakt, dus moet je soms streng zijn voor jezelf en wat je (uit)kijkt. Ik probeer tegenwoordig strikter te zijn als het gaat om ‘ga ik dit afkijken’ of ‘ga ik dit überhaupt aanzetten’.

Dingen waar ik op afknap, op anticipeer en op handel:

Films waarin heel veel wordt geschoten maar niemand sterft. Films die zich afspelen in een apocalyptische wereld maar waar iedereen er nog steeds perfect onderhouden uitziet. Films waarin de muziek de dialoog overstemt. Films met geforceerde romantische verhaallijnen tussen mensen waarvan je donders goed weet dat ze in het echte leven nooit met elkaar zouden eindigen. (Vreemd genoeg zijn dit meestal hondslelijke mannen met lekkere vrouwen.) Films met aanstellerige, snelle romances die nooit zouden werken als de personages enigszins kritische vrienden hadden die zouden vragen waarom ze in godsnaam al na de eerste keer seks bij iemand zijn gaan wonen. Films waarbij je weet dat ‘het probleem’ in drie minuten opgelost zou zijn als de personages gewoon even met elkaar om de tafel zouden gaan zitten. Films met onnodige handheld shakycam troep – dat is soms hartstikke effectief bij een intense horrorscène maar niet tijdens een ruzietje tussen een tienermeid en d’r moeder. Films waarbij het altijd weer de grumpy, gepensioneerde specialist is die in het verhaal wordt getrokken om tegen z’n zin de held uit te hangen. Films waarin duidelijk niet écht wordt gegeten en gedronken; hallo, ik zie gewoon dat je kopje koffie leeg is en je bent letterlijk al de hele scène voedsel aan het verschuiven met je vork. Films waarin er tijdens autoscènes de bestuurder minutenlang naar de passagier loert en meepraat alsof hij geen verkeersdeelnemer is – waarom wil je dood? Films met eendimensionale vrouwen wier enige bestaansrecht hun relatie tot de mannelijke hoofdrolspeler is. Films waarin ‘de regels’ niet worden gevolgd, bijvoorbeeld in horror- of superheldenfilms waarbij je na een tijdje niet meer snapt wat de held nou wel of niet pijn doet en waarom hij of zij sommige dingen wel of niet overleeft of kan. Films met die vervloekte Wilhelm-schreeuw, het is niet grappig maar saai en lui. Films waarin zogenaamd working class mensen in zeer luxe huizen wonen, meestal in Manhattan. Films vol nepmoraal, vooral als mensen op het punt staan een slechterik af te knallen waar ze de afgelopen negentig minuten op hebben gejaagd en dan opeens besluiten the better person te zijn en hun pistooltje weer wegstoppen – hou toch op man! Films met nepgevaar, bijvoorbeeld als een monster of moordenaar bergen figuranten afknalt of onthooft en vervolgens de hoofdpersoon slechts een duwtje geeft. Films waarin je flashbacks krijgt naar scènes van een paar minuten eerder.

En het allerergste, films met kinderen die zich quirky, brutaal en vroegwijs gedragen. Opdonderen, ik kom hier voor m’n rust.