Het nieuwe kijken #52

Er is een moment in de bioscoop waarop ik me het meest comfortabel voel. Ik heb m’n stoel gevonden, een glas rode wijn binnen handbereik, m’n jas is ergens goed weggestopt, m’n mobiel staat op stil, het zakje M&M’s is geopend, de lichten doven, mensen stoppen met kletsen en dan begint het… de trailer van Europa Cinemas. ‘This cinema is a member of the Europa Cinemas network’ zien we staan terwijl het drumloopje begint. Op het diepe blauw van een avondhemel verschijnen als flonkerende sterren de namen van Europese steden. Gdansk, Athens, Cagliari, Copenhagen… Tussen de letters wordt de ruimte steeds groter, tot ze vervagen en plaatsmaken voor nieuwe plekken, nog verder weg. Sarajevo verschijnt, Marseille verdwijnt. We zijn Europa inmiddels uit. Cape Town staat er nu. Beijing. Porto Allegre. Ramallah. Osaka. De woorden vallen stuk voor stuk uiteen in onleesbaar rondzwermende letters. Een nieuwe titel komt in beeld: ‘3200 cinemas — 675 cities’.
Waarom geniet ik zo van deze veertig seconden? Ik ervaar het elke keer als een viering van kosmopolisme. Ik zit lekker in een filmtheater, klaar om een goede film te zien en wordt erop gewezen dat in duizenden steden over de hele wereld mensen hetzelfde doen. Hetzelfde gaan zien en waarschijnlijk hetzelfde waarderen. Van Buenos Aires tot Tel Aviv, van Trondheim tot Rangoon. Supersentimenteel, maar het pakt me iedere keer. Dat komt niet in de laatste plaats door de muziek. Het is een optimistisch jazz­loopje dat dezelfde kwaliteit heeft als de tune uit de commercials van Robeco, ’the investment engineers’. Dat komt uit een nummer van Benjamin Herman. Maar wie heeft de muziek bij het Europa Cinemas-leadertje gemaakt? Er gebeurt iets heel prettigs met doffe percussie en basgitaar. ‘Does anyone know the name of the track?’ vraagt een YouTube-kijker onder de online versie. ‘Der trailer is schon wieder ein Grund ins Multiplex zu gehen’, schrijft een andere reageerder. ‘My absolute favorite part of going to the cinema,’ staat er. En: ‘When we are in a cinema with a school, my classmates are applauding at this jingle’. Ik ben dus niet de enige die ervan geniet.

Ebele Wybenga