Het nieuwe kijken #37

Als Philippe Petit zijn eerste schreden zet op de staalkabel trekt mijn maag zich samen. Ik kijk omlaag naar zijn zorgvuldig achter elkaar geplante balletschoentjes als door zijn eigen ogen. Een diepte van 400 meter openbaart zich in kraakscherp, eindeloos 3D. Het is voor het eerst dat ik bij iemand thuis naar een 3D film kijk en werkelijk word overweldigd door het effect. Ik ben op bezoek bij een familie die een 62-inch 3D televisie heeft staan met resolutie van 4K. Het ding heeft een groter oppervlak dan de gemiddelde eettafel en een scherpte die ik alleen van mijn iPhone ken. Alle gezinsleden liggen onderuitgezakt op een gigantische bank met vrolijk gekleurde 3D brillen op hun gezicht. In de Blu-Ray speler zoemt een schijfje met de film The Walk, het waargebeurde verhaal van Franse kunstenaar die begin jaren ’70 op een koord danste tussen de torens van het World Trade Center in New York. Ik had over deze ‘artistic crime of the century’ al een schitterende documentaire gezien, Man on Wire, dus was bekend met het verhaal. Maar ik had het nog niet op deze duizelingwekkende manier gevoeld. In de bioscoop vind ik 3D vaak een wat lauwe ervaring. Je zit te wachten op een scène waarbij de techniek eindelijk tot z’n recht komt. Meestal is dat een enigszins voorspelbaar schrikeffect. Zoals de tijger Sher-Khan die in de nieuwe Jungle Book verfilming een dodelijke sprong met wijd open muil maakt richting de zaal. Het moet worden gezegd: je krijgt het gevoel dat de bioscoopbezoekers naast je aan zijn snijtanden gespietst worden. The Walk is andere koek: hier is 3D van begin tot eind de moeite waard. Het Manhattan van de jaren zeventig ligt aan je voeten. De makers van The Walk claimen dat het met de computer animeren van dit stadslandschap de grootste cloud-computing inspanning is geweest in de geschiedenis van film. De Twin Towers zijn tot leven gewekt, in drie volkomen overtuigende, adembenemende dimensies. Een eerbetoon aan pre-911 New York dat je een legitiem excuus geeft voor de aanschaf van een onfatsoenlijk grote 3D televisie.

Ebele Wybenga