Het nieuwe kijken #36

Bedrijven sturen tegenwoordig graag kartonnen brilletjes op als relatiegeschenk. Het gaat om een zogenaamde Google cardboard, een soort bouwpakketje van karton. Je kunt dit in elkaar vouwen en er je smartphone in schuiven. Als je speciale YouTube filmpjes kijkt functioneert het ding als een Virtual Reality bril: je kunt in het filmpje om je heen kijken. Meestal is dit ontstellend saai. Van ING kreeg ik zo’n ding opgestuurd in combinatie met een filmpje waarin ik 360 graden kon rondschouwen in hun kantoor terwijl ik verveeld werd met teksten over ‘agile werken’. Ondertussen liep ik voor lul met een kartonnen misbaksel voor m’n gezicht dat met elastiekjes, klittenband en magneetjes bij elkaar gehouden wordt. Elke keer dat ik fietsend door de stad een poster tegenkomen met het opschrift ‘Lose your VR-ginity’ moet ik grinniken. Ik ben m’n VR-ginity al kwijt en de eerste keer was zo weinig soeps dat het voor mij niet meer hoeft.
Toch heb ik het kartonnen ding een tweede kans gegeven. Het Nationale Ballet heeft Night Fall, ‘The First Virtual Reality Ballet in the World’ gelanceerd. Er slingerde op mijn werkplek nog een ongebruikt en ongemonteerd relatiegeschenk rond waar ‘OOG VOOR DE KLANT’ op stond. Er zat een handleiding bij van dertien stappen om het gevaarte in elkaar te krijgen. Dit gepriegel kostte me een kwartier. Het duurde ook even voordat mijn ogen gewend waren aan het staren naar een smartphonescherm op vijf centimeter afstand door een paar lompe plastic lenzen. Toen het eenmaal gelukt was stond ik midden op het podium, tussen de dansers en een eenzame violist. Je hoort het geluid van naderende spitzen maar om door te krijgen wat er gebeurt moet je letterlijk om je heen kijken. Je hoofd of je lichaam draaien in de richting van het geluid en de beweging. Je krijgt bijna de illusie dat je onder de rokjes van de ballerina’s kunt kijken. Kijk je omhoog dan staar je naar felle toneellampen, kijk je omlaag dan zie je de po­dium­vloer. Voor ik het wist stond ik gebiologeerd rondjes te draaien met vioolmuziek in m’n oren en een kartonnen doos op m’n neus.
Mijn tweede keer was een stuk beter.

Ebele Wybenga