Het nieuwe kijken #30

Ik houd net zo veel van praten over films als van het kijken naar films. Praten over films tijdens het kijken naar films vind ik daarom het summum. Een enorme crew heeft z’n best gedaan om me te ontroeren, te prikkelen en te verbijsteren. Als film me raakt vind ik het moeilijk om daar m’n mond over te houden. Helemaal als ik naast iemand zit met wie ik toch al altijd alles wil delen. Thuis is dat geen probleem, maar in de bioscoop stuit ik op een vervelende grens: vreemde mensen die in andere stoelen zitten. Die het niet waarderen als ik tijdens een gevoelige scène mijn spontane analyse alvast hardop loslaat. Hoe intelligent en geestig mijn opmerkingen ook mogen zijn, zij willen in alle stilte van hun film kunnen genieten. Voor sommige kijkers is onverstaanbaar gefluister al te veel om te verdragen. Lachen of grinniken kan ook al too much zijn.
Tijdens The Danish Girl konden mijn date en ik het niet laten om enigszins onbeholpen te giechelen bij de scène waarin het personage van Eddie Redmayne voor het eerst verrukt een nachtjaponnetje aantrekt. Dit tot ergernis van onze buren, twee mannen die hun romantische avondje verpest hoorden worden door onze reactie. "Ssssst…. please!" klonk het. Ik voelde me op mijn plaats gezet als een ongemanierde hork. Wat moet ik doen met mijn praat- en commentaarneiging tijdens films? Ik wil niet moedwillig de bioscoopetiquette negeren en daarmee ook mijn eigen avond uit minder plezierig maken. Maar ik vind niet dat je in de bioscoop net zo stil hoeft te zijn als in het Concertgebouw. Mijn ideale filmavond is meer als een jazzconcert in een zaal waar de bar open blijft.
In het kleine Amsterdamse bioscoopje De Uitkijk ga ik graag naar vertoningen van oudere films, laat op vrijdagavond. Onder het bioscoopdoek staat dan een ijskastje waar je tijdens de film flesjes Vedett uit kunt pakken. Dat lukt niet zonder gerinkel. Van de flesjes en van de muntjes die je als eerlijke bierdrinkende bioscoopbezoeker in een bakje achterlaat. Door deze huiskamersfeer durft iedereen te bewegen, te lachen en (niet al te luid) commentaar te geven.

Ebele Wybenga