Het nieuwe kijken #26
Bar Luce
Ebele Wybenga bericht maandelijks over wat hem opvalt op het kruisvlak van cinema en beeldcultuur.
Heb je er ooit naar verlangd rond te lopen in een film van Wes Anderson? Dat kan nu, in Milaan. Daar is dit jaar Fondazione Prada geopend, een museumcomplex ontworpen door Rem Koolhaas in opdracht van het bekende Milanese modehuis. Een van de architectonische highlights is een volledig met bladgoud bedekt gebouw. Tegenover de ingang hiervan zitten bezoekers in de zon panini te eten die ze even eerder hebben besteld bij het barretje.
Een bar zoals er zoveel zijn in Italië, denk je in eerste instantie. Je rekent eerst af bij de kassa en gaat dan aan de bar hangen met je bonnetje tot je bediend wordt. Het personeel draagt witte hemden met strikjes en is vriendelijk maar ongeduldig.
Het lijkt of de bar er al een halve eeuw zit, de inrichting doet in niets denken aan de steriele koffiecorners die je normaal gesproken zou aantreffen bij een museum voor moderne kunst. De tafeltjes zijn van turquoise formica, de bekleding van de stoelen is uitgevoerd in snoepkleuring skai, de vloer bestaat uit spiegelend roze graniet. Het behang op de wanden en het golvende plafond is geïnspireerd door de geveldecoratie van de Galleria Emmanuele Due, de grote negentiende-eeuwse winkelpassage naast de dom van Milaan. “Ragazzi!“, roept de sandwichmaker, die vindt dat de jongens van de bediening niet genoeg opschieten. Er staan twee flipperkasten die bij nadere inspectie films van Wes Anderson als thema blijken te hebben: The Life Aquatic with Steve Zissou en Castello Cavalcanti, een korte film die de regisseur maakte voor Prada.
Dit is niet zomaar een Italiaanse bar, dit is het beeld van Wes Anderson van een Italiaanse bar. Een fantasie waarin je een broodje kunt eten en een Campari-Spritz kunt bestellen. Zoals hij het zelf zegt: “De bar zou het prima doen als filmset maar het zou een nog betere plek zijn om aan een film te schrijven.”
Wat de door Anderson ontworpen bar extra geslaagd maakt is dat de prijzen geen Prada-prijzen zijn. Hier kost een espresso een euro, net als in de rest van Italië. Er zaten zelfs wat authentieke lokale ouderen tussen de modieuze toeristen.