Het nieuwe kijken #113

Ebele Wybenga over wat hem opvalt op het kruisvlak van cinema en beeldcultuur.

Waarom is er nog geen House of Cards voor Europa? Ik geloof dat er een enorme kans ligt om een van de belangrijkste verhalen van deze tijd te vertellen: hoe een formidabel nieuw machtsblok oprijst achter een sluier van saaiheid. Zo goed gemaakt dat Ursula von der Leyen twee nachten niet kan slapen in haar appartement in het Berlaymont. De eerste nacht omdat ze alle afleveringen moét bingen, de tweede nacht omdat ze zich zorgen maakt dat iedereen nu door heeft hoe het spel gespeeld wordt.

In een Brusselse cocktailbar, in gesprek met vrienden die werken voor EU-instituties, ontstonden de contouren. We fantaseerden over een internationale cast, ruimhartige financiering van nationale omroepen en EU-mediasubsidies. Het mag geen lauwe propaganda worden, maar moet een machiavellistisch universum blootleggen dat Washington D.C. en Londen naar de kroon steekt. Met misschien wel een glansrol voor een anonieme ambtenaar, een grijze muis die op een sleutelmoment in een crisis de Unie weet te redden door zijn bureaucratische onwrikbaarheid.

Verder kan de hele doos met grote en kleine EU-schandalen en successen worden omgekeerd op de tafel van de nog samen te stellen writers’ room. Europarlementariërs die koffers met miljoenen aannemen van oliestaatjes, de Griekse schuldencrisis, Brexit, de invasie van Oekraïne, het gevecht met big tech, uitbreidingsreferenda en populistische minister-presidenten: er zijn enorme thema’s om mee te werken, maar de schoonheid van de serie gaat voortkomen uit uniek Europese menselijke worstelingen.

Ik moet denken aan de HBO-serie Industry, bedacht door het jonge schrijversduo Mickey Down en Konrad Kay, die zelf in de financiële sector werkten voordat ze scenarioschrijver werden. Het fenomenale aan deze serie is het realistische taalgebruik en de (on)ethische dynamiek tussen collega’s zoals alleen insiders het aan de oppervlakte kunnen brengen. Het gaat er grotendeels echt zo aan toe, weet ik na navraag bij een bankier.

Wat als Eurocrats (werktitel) hetzelfde onweerstaanbare realisme kan krijgen, met hulp van Euro-insiders? De stad Brussel in al haar afbrokkelende grauwe schoonheid, met tunnels waar veertig jaar geen onderhoud aan gepleegd is, schimmige antiekzaken en art-nouveau-paleizen moet ook een personage worden. Visueel bemind zoals Rome door Sorrentino in La grande belleza en The Young Pope. Baltische karakteracteurs, Duitse elektrocomponisten, Poolse set designers en Franse cateraars, bereid je vast voor: hier doemt een nieuw Europees project op. Wie geld of ideeën heeft voor de pilotaflevering, bel me alsjeblieft.