Het nieuwe kijken #106
'Shadows of Empathy'
The Handmaid’s Tale
Ebele Wybenga over wat hem opvalt op het kruisvlak van cinema en beeldcultuur.
Amerikaanse scenarioschrijvers staken en masse om een betere beloning af te dwingen. “Waarom is het niet mogelijk een middenklassebestaan te leiden met mijn vak?”, vraagt een scenarist zich af in een podcast van The New York Times. Ook al bestellen streamingdiensten op ontzagwekkende schaal nieuwe films en series, de honorering stijgt in de praktijk niet mee met de vraag. Op de achtergrond sluimert bij schrijvers de vrees dat AI-chatbots hun werk inpikken.
Zijn hun zorgen terecht? Ik nam de proef op de som door ChatGTP, in stapjes, te vragen een filmscript te schrijven. Ik begon met de vraag welke genres de meeste kans hebben op wereldwijd lovende kritieken én commercieel succes. Een lijstje verscheen met ‘thought provoking dramas’ op één. Bedenk een aantal originele premissen in deze categorie, was mijn volgende vraag. En bam, daar was het concept voor ‘Shadows of Empathy’.
De beschrijving luidt: in een dystopische samenleving is empathie opzettelijk verwijderd. Hierdoor zijn er geen conflicten meer, al leeft de bevolking zonder het volle spectrum van menselijke emoties. Wanneer een jonge vrouw een ondergrondse beweging ontdekt die strijdt voor het herstellen van empathie, staat ze voor de keuze: kiest ze voor het terugwinnen van haar gevoelens of blijft ze loyaal aan haar familie?
De premisse deed me een beetje denken aan The Handmaid’s Tale, potentieel vol ontregelende vragen over de menselijke aard. Meteen al een tikje griezelig dat kunstmatige intelligentie de aanname doet dat juist het verwijderen van empathie leidt tot een wereld zonder strijd.
Schrijf een korte opzet voor de verhaallijn, was mijn volgende prompt. In ettelijke seconden popte een geloofwaardige beschrijving van drie akten op. Ik vroeg om een scène uit te werken uit het begin, waarin het hoofdpersonage het bestaan van een ondergrondse beweging ontdekt. Meteen werd ik getrakteerd op fanfiction-achtige kitsch: heldin ‘Emily’ betreedt ’s nachts een vervallen bibliotheek, waar achter een opzijgeschoven boekenkast, in een geheime kamer, de rebellen bijeenkomen. Er staan visuele details in als ‘ze dragen elk een embleem met een hart en een uitgestoken hand, het symbool van hun beweging’, maar geen dialogen. Ik vroeg door: wat is het eerste wat in deze scène gezegd wordt? Het antwoord van ChatGTP: ‘REBEL LEADER (whispering): “Welcome, Emily, we’ve been expecting you.”’
In vijf minuten had ik als amateur een pitchbaar, oorspronkelijk filmidee, een verhaalstructuur en een begin van een scène voor een matige Hollywood-productie.