Freeze Frame #4

Regisseur Shady El-Hamus (De Libi) brengt maandelijks een ode aan een bijzondere filmscène. Deze keer: gezien en erkend worden in Boyz ’n the Hood.

De ogen van Doughboy vertellen je het hele verhaal. Zeventien jaar is hij pas, als hij zich aan het einde van Boyz ‘n the Hood hardop afvraagt waarom hun levens nooit door de rest van de wereld gezien en erkend lijken te worden. Hij zit met zijn jeugdvriend Tre in de straat waarin ze beiden opgroeiden – Doughboys’ broertje Ricky is net vermoord, de zoveelste traumatische gebeurtenis in zijn nog jonge leven. Het antwoord op de vraag geeft hij zelf: “Either they don’t know, don’t show, or don’t care.”

De film begint zeven jaar eerder. Tre, Doughboy en Ricky groeien op in South Central Los Angeles. Als ze op een middag door de buurt dwalen krijgen ze ruzie met een paar oudere jongens die Ricky’s bal jatten. De verhoudingen worden meteen duidelijk: Tre en Ricky willen het erbij laten, maar Doughboy komt op voor zijn broertje. Hij vangt klappen, maar zorgt er wel voor dat Ricky zijn bal terugkrijgt. Het is sprekend voor Doughboys’ tragiek – hij zoekt grenzen op, kent geen angst, en kan slecht tegen autoriteit. Niet veel later in de film wordt hij opgepakt voor winkeldiefstal, een verkeerde afslag die hij nooit meer te boven komt.

Als we zeven jaar vooruit springen is Doughboy een bijna clichématige gangster geworden, een jongen die een stoer, mannelijk schild ophoudt om zijn kwetsbaarheid te beschermen. Als de geschiedenis zich herhaalt en zijn broertje Ricky op straat ruzie krijgt neemt Doughboy het opnieuw voor hem op. Dit keer loopt het helaas slechter af. Ricky wordt neergeschoten en Doughboy komt te laat om hem te redden. Tre rouwt om het verlies van zijn vriend, Doughboy neemt wraak op zijn broertjes moordenaars en wordt zo slachtoffer én dader.

Als hij en Tre de volgende ochtend naast elkaar in hun straat zitten zijn Doughboys ogen zo leeg dat je voelt dat ze zich niet snel weer zullen vullen. We zien het in zijn hele lijf – de zwaarte lijkt hem de grond in te willen trekken, weg uit deze wereld waarin hij als zwarte man geen tweede kansen krijgt, waarin hij niet gezien wordt, waarin een winkeldiefstal op jonge leeftijd hem voor altijd getekend heeft.

Doughboy loopt weg en giet zijn fles drank leeg op straat, alsof hij weet dat het hier eindigt. Niet veel later laat regisseur John Singleton hem ‘oplossen’ in het beeld, en zo voorgoed verdwijnen uit de straat die hem grootbracht, verdwijnen uit het leven. De tekst die vervolgens op beeld verschijnt verrast nauwelijks en is daarom extra pijnlijk: ‘twee weken later werd hij vermoord’.

Singleton zette Doughboy in het licht zodat we hem allemaal konden zien. De empathische kracht van verhalen is belangrijker dan ooit. Jongeren als Doughboy zijn er eindeloos, ook in Nederland, maar ze staan in het duister. Die verhalen moeten worden verteld en die levens moeten worden erkend, want als je elkaar niet ziet, raak je elkaar kwijt.