Freeze Frame #38

Regisseur Shady El-Hamus (De libi, Forever Rich, Crypto Boy) brengt maandelijks een ode aan een bijzondere filmscène. Deze keer: de verharding van Tupac in Juice.

In de jaren negentig, met de commerciële groei van hiphop, zag ik tot mijn genoegen steeds vaker muzikale helden opduiken in bioscoopfilms. Ice Cube in Boyz n the Hood, DMX in Belly en Queen Latifah in Set It Off zijn enkele hoogtepunten, maar de meest bijzondere samensmelting van mijn twee grote liefdes is Tupacs vertolking van Roland Bishop in Juice.

Ernest R. Dickerson gaf met Juice (1992), niet lang na het succes van Boyz n the Hood, opnieuw een inkijkje in het dagelijks leven van jonge mannen uit een Amerikaanse achterbuurt. Waar Boyz n the Hood zich in Los Angeles afspeelt, volgt Juice vier vrienden uit de New Yorkse wijk Harlem, waar de lokroep van criminaliteit constant aanwezig is. Hun vriendschap komt onder druk te staan als een van hen, Bishop, zich meer en meer laat verleiden door de zuigende krachten van het kwaad.

Het mooie is dat de film laat zien waarom deze jongen hier zo vatbaar voor is. In zijn eerste scène loopt Bishop, net wakker, de huiskamer in waar zijn vader als een zombie voor de televisie naar een cartoon zit te kijken. De man is totaal onaanspreekbaar en heeft een lege blik in zijn ogen. Zo is direct duidelijk dat we hier te maken hebben met een huis vol trauma. Wat er precies met zijn vader aan de hand is wordt niet helemaal duidelijk, maar dat Bishop er alles aan zal doen om niet als hem te eindigen, des te meer. ‘Juice’ betekent zoveel als respect of status en dat is precies waar Bishop naar verlangt. Hij wil aanzien en een snelle way out. Als hij iets later in de film voor het eerst een pistool in handen heeft, beginnen zijn ogen te glinsteren en voel je aan alles dat dit vroeg of laat mis zal gaan.

Roland Bishop is een jongen die een masker van charme draagt, maar daaronder een diepe zwaarte schuilhoudt. Niet geheel toevallig tekende dit ook de mens Tupac Shakur. Het is fascinerend om de verandering te zien die hij, vooral de laatste jaren voor zijn dood, doormaakte. De jonge Tupac had een dromerige kwetsbaarheid die door de jaren heen langzaam plaatsmaakte voor een cynische verharding. Er zijn theorieën dat het filmen van Juice die verandering in gang zette, dat Tupac de rol van Bishop na het draaien nooit van zich af heeft kunnen schudden. Dit zou natuurlijk kunnen, al moeten we niet onderschatten wat roem en media-aandacht met een vroege twintiger doen. Daarbij is het ook algemeen bekend dat Tupac een paar jaar voor zijn dood al eens aan een moordaanslag ontsnapte en sindsdien redelijk paranoïde door het leven ging.

Er is een interview met een dan zeventien jaar oude Tupac, in de tijd dat hij nog op de kunstacademie zat, waarin hij vertelt over zijn toekomstdromen. Je ziet een vroegwijze jongen op de rand van het volwassen leven, met een zachte stem, gevoelige blik en oude ziel. Als je het vergelijkt met interviews van vlak voor zijn dood, zie je een overduidelijk verlies van onschuld. De ogen zijn zwaarder lijkt het wel, zwaar en onberekenbaar zoals de ogen van Bishop in de meest iconische scene van Juice waarin hij zijn beste vriend opzoekt en hem bedreigt. De camera komt zo dichtbij dat je recht zijn ziel in kan kijken. De ziel van een jongen die weet dat hij richting een ravijn loopt en beseft dat hij niet meer terug kan.

Een van Tupacs tegenspelers uit Juice, de acteur Jermaine Hopkins, zei in een interview in 2021 dat Tupac de rol zo realistisch kon spelen omdat Bishop eigenlijk altijd al in hem zat. Hij vat het als volgt samen: sommige pitbulls kun je aaien en knuffelen, maar dan zijn het nog steeds pitbulls. Op het moment dat je die pitbull in een situatie brengt waarin hij zich onveilig voelt, zal de agressie die lag te sluimeren onherroepelijk tevoorschijn komen. En als je het beest maar genoeg opjaagt, zal het uiteindelijk de agressie wórden en is er geen weg terug.