Dansplaining #13

Dan Hassler-Forest zoekt als de Indiana Jones van de filmwetenschappen maandelijks naar de actualiteiten, de verborgen betekenissen en geheime kamers van de filmgeschiedenis. Deze maand over streamingdienst Mubi.

Al mijn hele leven ben ik verslaafd aan films. En toen het mogelijk werd om films aan te schaffen, werd ik een verwoed verzamelaar. Vanwege de ruimte die zo’n almaar groeiende filmbibliotheek inneemt, probeer ik nu al jaren die koopverslaving aan banden te leggen – zonder enig succes.

De opkomst van streamingdiensten als Netflix, Videoland en Disney+ hielp ook al niet. Ze lijken een eindeloze variatie aan content te bieden, maar zelfs de meest bescheiden buurtvideotheek zou zich voor dit filmassortiment schamen. Het aanbod lijkt enorm, maar het is vergeefs zoeken naar klassiekers, cultfilms en wereldcinema. In de praktijk tref je vooral films aan die op elkaar lijken. Dat is ook geen wonder, want deze diensten zetten geraffineerde algoritmes in om ons almaar meer van hetzelfde te bieden.

Nu is er niks mis met een Hollywood-blockbuster of een generieke romkom die je al vijf keer eerder hebt gezien. Maar cinefielen zijn juist altijd op zoek naar iets nieuws – films die je de kick van ontdekking geven, alsof je een zeldzame schat hebt weten te onthullen die je vervolgens weer met anderen kunt delen. En dat gevoel staat haaks op de eindeloze content-­molen van de grote streamingdiensten.

Maar drie maanden geleden ontdekte ik een alternatief: Mubi is een streamingdienst die zich expliciet richt op de meer avontuurlijk ingestelde filmliefhebber. Het concept is even simpel als briljant: elke dag wordt één nieuwe film toegevoegd. De ene film is langer beschikbaar dan de andere, maar je hebt altijd ruim de tijd om een film die je aanspreekt te zien voordat hij weer van het platform verdwijnt.

Met één nieuwe film per dag blijft het aanbod overzichtelijk, en voel je je niet overweldigd door de kwantiteit. Dat maakt de ervaring voor mij al een stuk plezieriger dan bijvoorbeeld de Netflix-­interface, waar ik het na eindeloos scrollen vaak maar opgeef om toch maar een schijfje uit de kast te trekken. Maar vooral maakt de verscheidenheid van het aanbod indruk: in de laatste paar maanden heb ik zowel jonge filmmakers ontdekt waar ik nooit eerder van heb gehoord, als oude meesters leren waarderen waar ik nooit aan toe was gekomen. Ik heb naar films gekeken uit Rusland, Duitsland, Zweden, Chili, Argentinië, Frankrijk, Iran en Amerika, en ik heb documentaires, korte films, animatie, en essay-films bewonderd.

Fysieke media blijven voor mij de beste manier om toegang te houden tot de onvoorstelbare rijkdom van film. Maar een dienst als Mubi is een fantastische aanvulling die precies datgene biedt waar de ware cinefiel voortdurend naar op zoek is: filmkunst die je wereld groter maakt.