Tigers on Tour

Amerikaans minimalisme, Chinees realisme en Australisch expressionisme zijn te zien in de Tigers on Tour.

Ooit in verlegenheid geraakt bij een onverwacht weerzien? In dat geval zal Old joy een feest van herkenning zijn — al is ‘feest’ misschien niet het juiste woord voor deze subtiele roadmovie van de Amerikaanse filmmaakster Kelly Reichart. Twee vrienden van vroeger proberen elkaar een plezier te doen met een uitstapje naar een vervallen badhuis in de bergen, maar met iedere stap in de ongerepte natuur neemt het ongemak toe.
Old joy is een minimalistische, sterk op sfeer drijvende, maar ook voortreffelijk geacteerde en heel nauwkeurig geregisseerde oefening in het vertolken van moeilijke gevoelens. Ze doen zo hun best. Alles is ‘cool’ en ‘awesome’, maar intussen lukt het ze niet om te zeggen wat ze eigenlijk bedoelen. De een heeft geluk gehad in het leven en geneert zich er nu voor. De ander heeft zich nooit aan iets kunnen binden en doet net of hij daar trots op is.
Op het Filmfestival Rotterdam riep de ingetogen aanpak van dit psychodrama uiteenlopende reacties op, maar de jury was (terecht) overtuigd en beloonde Reichart met een Tiger Award. Old joy maakt nu ook deel uit van Tigers on Tour, het rondreizende minifestival dat dit voorjaar geheel uit prijswinnaars is samengesteld.
Een voor Rotterdamse begrippen conventioneel ogende Tiger Award-winnaar is Walking on the wild side. Regisseur Han Jie is zeker niet de eerste Chinese debutant die ons een semi-documentaire blik gunt op de alledaagse narigheid in een op drift geraakte samenleving. Maar toch, de tragiek van ontwortelde jongeren en het grauwe panorama van de door mijnbouw omgewoelde provincie Shanxi maken indruk. De ervaring die Han Jie eerder opdeed als cameraman zie je er duidelijk aan af.

Botsende treinen
Dat deze Tour een echt filmfeestje is zit hem niet alleen in de kwaliteit van het gebodene, maar ook in de prikkelende contrasten. Na het minimalisme van Kelly Reichart en het realisme van Han Jie pakt de Australische Sarah Watt met haar in eigen land al veelvuldig bekroonde Look both ways overrompelend expressief uit. Voor het uitbeelden van ingrijpende emoties rond verlies, schuldgevoel en dood vond ze verrassende en sterk werkende oplossingen.
Sarah Watt maakt al vijftien jaar geschilderde animatiefilms, en die techniek gebruikt ze nu in haar eerste lange speelfilm om de angsten en obsessies van haar hoofdpersonen uit te beelden. Botsende treinen, wild woekerende kankercellen en andere rampen die de speelfilmwerkelijkheid ontregelen zijn schokkend en tragikomisch tegelijkertijd. Look both ways gaat (onder andere) over een tekenares die haar vader heeft verloren, een fotograaf die hoort dat hij kanker heeft en een treinmachinist die iemand heeft doodgereden.
Het indrukwekkend geacteerde Look both ways is een melodrama, dat zeker, en Watt schuwt daarbij het grote gebaar niet. Maar ze kan ook een moment van verstilde ontroering oproepen en bestrijdt clichés met originaliteit. Juist door die tegendraadse en vaak humoristische vormgeving weet ze sentiment te vermijden en de toon zuiver te houden. Het lukt haar zelfs om er tegen de verdrukking in een optimistische draai aan te geven. Verdriet en dood bestaan, maar liefde en mededogen ook. Een jury van Nederlandse filmjournalisten bekroonde Look both ways in Rotterdam met de KNF-Award.
Als extra bonus zijn aan het programma de Britse animatiefilms Rabbit en Who I am and what I want toegevoegd. Deze werden bekroond met een Tiger Award voor de korte film.

Leo Bankersen

Tigers on Tour
Te zien van 25 maart tot en met 15 juli in de filmtheaters.