Rialto for Short

Podium voor startende filmmakers

YOLO4Real

Jong talent ontdek je vaak via korte films. Vanaf dit seizoen kun je daarvoor ook naar Rialto for Short, met uitstekende films en documentaires van filmmakers die nog niet zijn doorgebroken en laten zien wat ze in hun mars hebben. Op 11 juni wordt in het Amsterdamse filmhuis Rialto de eerste winnaar gekozen.

Het nieuwe korte-filmprogramma Rialto for Short is dit seizoen veelbelovend begonnen met films van startende makers. Het indrukwekkende Mama mania van Vincent Sparreboom springt eruit. In zijn film gemaakt op de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht (HKU) belt de regisseur met zijn moeder, om wie hij zich al zijn hele leven zorgen maakt. Ze is manisch en zit aan het antipsychoticum haldol. Bij zijn geboorte “ging ik al over de rooie”, zoals ze het zelf zegt.

Veel kinderen die opgroeien met een ouder met psychische of verslavingsproblemen, blijven jarenlang onder de radar. Ze zijn zo gewend om hun voelsprieten af te stemmen op de zieke ouder dat ze zichzelf wegcijferen en hun situatie vaak uit schaamte geheimhouden. De verzorgende rollen zijn veel de vroeg in hun leven omgedraaid. De ingesleten patronen van deze parentificatie kunnen een leven lang meegaan, maar blijven vaak verborgen omdat de kinderen niet snel de aandacht op zichzelf zullen vestigen. Des te dapperder van Sparreboom dus dat hij dit als onderwerp van zijn film heeft genomen. De documentaire Nikki van Monique Nolte, die nog in productie is, gaat over een dochter met een moeder met borderline, dus het lijkt erop dat er eindelijk oog komt voor deze groep kinderen – het zijn er bijna 600.000.

Sparreboom begint Mama mania met een cirkelend droneshot boven de tuin van zijn moeder, een afstand die hij zelf node mist – ze deelt zelfs allerlei details over haar liefdesleven met hem. En ook dit is iets waar hij zich zorgen over maakt: de Amerikaan “op een booreiland” met wie ze online een relatie onderhoudt, klinkt hem heel verdacht in de oren. “Dan heb je weer inspiratie voor je film”, grapt zijn moeder en zo wordt Mama Mania ook een film over het boetseren van privé-ervaringen tot een film die iedereen kan aanspreken.

Aardbeien
Ook de Roemeense korte film Strawberry Fields van Simon Frey en Priscilla Rasyid, studenten aan de Cineimpact Film Academy, draait om een moeder-zoonrelatie, maar dan eentje die het spiegelbeeld vormt van Mama mania. De Roemeense moeder in Strawberry Fields is een montere straatveger en kan voor drie weken naar Spanje om te werken in de aardbeienpluk. Ze is bang dat haar tienerzoon niet voor zichzelf kan zorgen en wil hem eindelijk op eigen benen leren staan. Daar hoort bij dat hij weet hoe de wasmachine werkt. Haar levensmotto is: als je niet weet hoe je moet vechten, val je om. Ze blijft optimistisch en geeft niet op, “hoe zwaar het kruis dat je met je meedraagt ook is”.

Nobu

In de vrolijke, speelse korte film Nobu van Sarah Blok bestookt Lisa Konno haar Japanse vader Nobuaki met allerlei vragen. Op de vraag hoe hij in 1979 Nederland aankwam, vertelt hij dat zijn ouders het daar helemaal niet mee eens waren. “Op welke matras ga je slapen?”, was het enige dat zijn moeder vroeg. In archiefbeelden zien we hoe hij koningin Máxima een karatelesje leert. Hij is toeristische gids geworden die mensen weetjes vertelt over onder andere de FEBO (een afkorting van Ferdinand Bol). We zien Nobuaki soms in zeer opvallende outfits, ontworpen door dochter Lisa Konno die modeontwerper is. Voor haar opmerkelijke designs dook ze in Nobuaki’s kledingkast, en maakte extravaganza van zijn T-shirts, vintage kimono’s en zijn favoriete regenjas. De collectie overdrijft opzettelijk esthetische clichés die vaak naar boven komen drijven wanneer ontwerpers zich laten inspireren door Japan. Precies de dingen die ook in de korte film terloops voorbijkomen.

Duif
Een andere film die meedingt naar de hoofdprijs is het aangrijpende #YOLO4REAL van Aiman Hassani. De films is gemaakt onder NTR Kort en volgt de 21-jarige Ahmed in ultrakorte scènes van vijf seconden. Dat staccato ritme past goed bij een film over een jongvolwassene die getroffen wordt door een dodelijke ziekte, en wiens leven plots in een veel kortere tijd moet worden samengebald. We zien hem dansen, flirten, voetballen, plassen uit het raam en in het ziekenhuis. Bijna zonder woorden – deze zijn inderdaad overbodig – ontrolt zich in een korte tijdspanne een heel leven.

De laatste film die kans maakt is het mooi verzorgde Lacis van Clemens Stumpf (Rietveld Academie) en Oladé Alighieri, een impressionistische fictiefilm die zich afspeelt rond een plein in een Frans ogende buitenwijk waar een groepje jongens slaapwandelend door het leven gaat. De licht-surrealistische scènes rond een gevangen duif en een wasserette worden onderstreept door een mooi vreemde soundtrack.

Op 11 juni om 19.30 kiest de jury de winnaar van de afgelopen edities, die € 1.000 vrij mag besteden aan een nieuw filmproject. De jury bestaat uit actrice/filmmaker Dewi Reijs, filmmaker Hesdy Lonwijk en Hans Meiboom, directeur van Bijlmerbios en Metro Movies. Host van de avond is kunstenaar, film- en theatermaker Fey Lehiane. De jury legt in de selectie de nadruk op actualiteit en diversiteit, in achtergrond van de maker en thematiek, en op startende filmmakers.


Meer info op de website van Rialto en in het Facebook-evenement.