Lichting 2019: Willem de Kooning Academie

De eindexamenfilms van de Filmacademie trekken altijd de meeste aandacht, maar ook op andere academies studeren studenten af met films. Zoals op de Willem de Kooning Academie in Rotterdam. Houden de docenten er niet van gedurfde experimentele films?

Als je wint, heb je vrienden, zongen Herman Brood en Henny Vrienten in een ver verleden. Als het klopt zullen Huub Verburg en Jason Hornung van de Willem de Kooning Academie nu ook bevriend zijn met docenten die eerder weinig in hun komische korte fictiefilm Met sokken op de brommer zagen. Dat de film de prijs voor beste korte film op het Rotterdams Open Doek Filmfestival won, zal deze docenten hebben verbaasd, omdat zij veel kritiek hadden op het script. Zij struikelden vooral over het einde van de film, waarin een jongen die met vrienden dagelijks in de weer is met brommers uiteindelijk kiest voor zijn brommergekke vriendenclubje, en niet voor het ecobewuste meisje op wie hij verliefd is. Zijn verliefdheid op haar is op slag over als zij zegt dat hij met zijn vervuilende brommer de wereld naar de verdommenis helpt. Het niet klimaatbewuste en niet politiek correcte einde werd hen volgens de makers door hun docenten niet in dank afgenomen.

Is het verwijt van deze jonge filmmakers dat hun docenten eigenzinnigheid en rebelsheid frustreren een incident of is er meer aan de hand op de afdeling Audiovisueel van de Willem de Kooning Academie? Misschien het laatste, want off the record klagen meer studenten over het gebrek aan enthousiasme en stimulering van docenten. Moeten kunstacademies niet juist eigenzinnigheid, rebelsheid en experimenteerdrift stimuleren?

Blijkbaar gebeurt dat onvoldoende op de Willem de Kooning Academie, want de meeste van de tien eindexamenproducties, variërend van videoclips tot documentaires en fictiefilms, zijn nogal traditionele vingeroefeningen. Ze gaan over onderwerpen die je dagelijks in documentaires en fictiefilms op de televisie ziet langskomen, zoals het moeizame leven van een manisch depressieve jonge vrouw in Na regen komt motregen (Kim Roest). Er zijn een paar films waarin je de ambitie voelt om iets origineels te maken. Zoals de geestige fakedocumentaire A Beautiful Dog (Bauke Boneschansker), over een hond die veel prijzen op schoonheidswedstrijden heeft gewonnen maar in een depressie raakt als zij op hogere leeftijd geen prijzen meer wint. Een origineel onderwerp heeft ook Per fumum (Benno Lambooy), over een monnik die zich bezighoudt met het ontwikkelen van geuren, onder meer van wierook. Ambitieus is de thriller Veevoer (Anon Banken), waarin een in scène gezette kidnapping uit de hand loopt. Dat gebeurt helaas ook met de film.

Nuttig maar nogal braaf zijn de drie afleveringen die onder de titel De kunst van het worden (Leora Kannekens) de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen in de kunstwereld aan de kaak stellen. Ieder deel portretteert een vrouwelijke kunstenaar. Vanaf september te zien op het feministische platform Het lief dagboek.

De beste film is Een vrije dag van het ongelukkig zijn (Frederike Scheffer), een abstracte dansfilm over een vrouw, die uit een ongelukkige relatie wil vluchten en in een kamer boeken in een verhuisdoos doet en deze er soms weer uithaalt. De ritmische opbouw van de film, van traag naar dynamisch, sleurt de kijker uitstekend mee in de twijfel en wanhoop van de vrouw, die verscheurd wordt tussen blijven en weggaan. Prachtig camerawerk van Jason Hornung, die ook het camerawerk van Met sokken op de brommer deed, die hij tevens samen met Huub Verburg regisseerde. Een talent om in de gaten te houden. Nu nog docenten die de geest vrij baan geven.

De Filmkrant besteedt in de reeks Lichting 2019 de hele zomer aandacht aan de nieuwe lichting filmmakers van de verschillende academies, met wekelijks een nieuw interview met een afstuderend regisseur.