Discussiefilm: After the Hunt

Is After the Hunt een goede film? Luca Guadagnino’s verkenning van een MeToo-schandaal op Yale is in elk geval goed in discussie creëren. Zoals tussen twee Filmkrant-auteurs van de generaties van vermeend dader en slachtoffer.

Op het afgelopen festival van Venetië riep Luca Guadagnino’s After the Hunt de meest inhoudelijke discussies op. Waar journalisten na persvoorstellingen meestal stechelen over technische kwaliteiten, ging het hier om de al dan niet valse MeToo-aangifte door een zwarte vrouwelijke Yale-student, Maggie (Ayo Edebiri), tegen de witte mannelijke docent Hank (Andrew Garfield).

Zowel de kijker als de hoofdpersoon, de witte vrouwelijke docent Alma (een imponerende Julia Roberts) – zijn beste vriendin, haar mentor – moeten hun positie bepalen.

Het meest fascinerende was hoe verschillend mensen het verhaal interpreteerden. Dit is een film om samen te zien en te bespreken. Twee Filmkrant-auteurs – een vijftiger en een dertiger – doen een voorzet: is After the Hunt een pleidooi voor de woke generatie of een holle poging tot controverse?

Roosje Wat vond je? Toen we elkaar na de film spraken, was je veel positiever dan ik.

KEES Klopt, maar ik raakte pas echt geïnteresseerd toen ik hoorde dat op de persconferentie werd geklaagd dat de film oude anti-feministische standpunten herkauwde en de kant van de docenten koos. Want ik had juist een film gezien die duidelijk partij kiest voor de woke studenten. Zij zijn de redelijke stem in het verhaal, terwijl die oudere academici zich hysterisch en irrationeel gedragen – en dus neem ik wat zij te zeggen hebben ook niet serieus.

Roosje Het lijkt alsof we kritischer zijn op de weergave van de generatie waar wij zelf toe behoren – misschien omdat we het gedrag herkennen. Ik zou het liever niet zeggen – want bij aanranding doet dit er natuurlijk niet toe – maar de film stuurt erop aan, omdat we weinig context krijgen, dus ik zeg het toch: ik vond de jongeren onuitstaanbaar. Niet dat de film daarmee de kant kiest van de ouderen, van Gen X. Ik denk dat er bewust geen kant wordt gekozen. Volgens mij om het punt te maken dat we tegenwoordig een mening vormen zonder de feiten te kennen, alleen gebaseerd op imago. Een court of public opinion, zoals de film stelt.

KEES Wat grappig dat jij ze zo onuitstaanbaar vond. Dat had ik nou met de oudere generatie – die voor mij inderdaad herkenbaar is. Zo ironisch, zo zelfgenoegzaam, zo hemeltergend hautain: dat is precies de manier waarop we al decennia de problemen rond seksueel misbruik en verziekte machtsverhoudingen – die natuurlijk niets nieuws zijn – weg hebben gerelativeerd als te particulier of onzeker. Brrrr. De manier waarop elke rustig geformuleerde kritiek van een student direct vol op het orgel wordt weggehoond, maakt die docenten wat mij betreft niet alleen belachelijk, maar ook ongeschikt. Ze horen hun studenten in hun ontwikkeling te begeleiden, maar ze werken ze alleen maar tegen.

Roosje Dat is ook een argument dat door de jongeren wordt gebruikt: dat Maggie moeite had om, als zwarte vrouw, op Yale binnen te komen. Maar is dat echt zo? Ze is de dochter van miljardairs, die “de halve school” hebben gedoneerd.

KEES Daar maakt de film inderdaad een punt van. Maar ik vind het een vals argument: dat je ouders rijk zijn, wil nog niet zeggen dat je een leugenaar bent.

Roosje In het echte leven niet natuurlijk, maar de film zet haar wel bewust neer als een poseur. Ze wordt geïntroduceerd als een genie, maar al snel blijkt dat ze plagiaat heeft gepleegd, en ze komt niet over als een gedegen filosoof. Ook in de rest van haar leven is ze alleen bezig met schijn, met hoe dingen overkomen.

KEES Haha, jij bent echt hard voor je generatie! Ik zag ze echt niet als poseurs. Maar goed, jij staat dichter bij ze dan ik, dus jij pikt vast andere dingen op. En misschien dat ik door mijn afkeer van mijn eigen generatie ook wat automatisch kies voor die jongeren. Maar dan nog: die overdreven emotionele reactie op kritiek is toch echt een zwaktebod. De docenten verliezen hun zelfcontrole, de jongeren blijven juist bewonderenswaardig redelijk. De academische rollen zijn in wezen omgedraaid – wat ik in de praktijk ook zie gebeuren.

Roosje Volgens mij zijn de Zillennials emotieloos, omdat ze het leven theoretisch benaderen. Maggie zegt eigenlijk: het maakt niet uit wat de context is, dingen zijn a priori goed of fout. Dezelfde rechtlijnigheid zie je in een discussie over wie tegenwoordig tegengewerkt wordt. Het doet me denken aan toen er in 2020 in de Verenigde Staten werd opgeroepen om individuele herstelbetalingen te doen aan de zwarte bevolking, en sommige witte mensen aan hun zwarte baas geld doneerden. Het wordt vaker over mijn generatie gezegd, dat we zo verstrikt zijn geraakt in the discourse dat we de echte wereld vergeten. We just need to touch some grass, zeg maar.

KEES Ik vind het in elk geval oprecht interessant hoe After the Hunt ons allebei munitie verschaft tegen onze eigen generatie. Maar ik wil nog een ander punt noemen: het liegen. Het is de crux van de film: wie heeft gelogen, de student of de docent? Er zijn volgens mij geen scènes waarin we de studenten onbetwistbaar, on camera, zien liegen. Het gaat steeds om insinuaties of verwijten door anderen – ook dat vermeende plagiaat. Maar de oudere generatie zien we wel liegen. En dan bedoel ik niet alleen ironie en sarcasme, maar echt keiharde leugens en hypocrisie. Zoals de universiteitspsychiater, die haar vriendin Alma helpt met beroepsgeheime informatie over Maggie. Dat overschrijdt alle morele grenzen en dat vinden ze allebei prima. Terwijl de studenten bijna altijd serieus zijn.

Roosje De ouderen zijn inderdaad leugenachtig. De jongeren reageren weer te serieus, zoals wanneer Maggie’s partner boos wordt dat Maggie nog contact heeft met Alma. Daarbij: we zien het verhaal grotendeels vanuit het perspectief van de oudere generatie en de film omarmt dit perspectief. Want is de film zelf niet ironisch? Wat moeten we anders met de verwijzingen naar gecancelden als Morrissey en Woody Allen?

KEES Dat weet ik eerlijk gezegd ook niet precies. Misschien is het alleen maar ornament. Aan de andere kant, omdat de film begint met het Woody Allen-lettertype en ook een soort Woody Allen-openingsscène, zou je ook kunnen zeggen dat dit de wereld is die de studenten betreden. Die oude wereld, waarin ik opgroeide, bestaat gewoon nog steeds. En duwt nog steeds terug tegen protesten over MeToo, BLM, trans rechten, Palestina en al die andere onderwerpen.

Roosje Volgens mij is de film helemaal niet geïnteresseerd in MeToo, maar wordt de kwestie gebruikt voor gechargeerde generatieverschillen: jongeren demonstreren, de ouderen werken tegen – alsof studentenprotesten niet van alle tijden zijn! Het verbeelden van genderdiversiteit als iets van mijn generatie, is ook kleinerend – alsof het alleen een generatieding is, een trend. MeToo is overigens een goed onderwerp voor een film die bedacht is om discussie uit te lokken, want het is lekker controversieel. Ondertussen ben ik niets wijzer geworden over hoe we met dit soort zaken om moeten gaan.

KEES Dat ben ik wel met je eens: ik geloof ook niet dat ik door After the Hunt zelf iets wijzer ben geworden over MeToo. Maar ik heb wel nieuwe dingen geleerd door mijn gesprekken met jou, naar aanleiding van de film. En dat is toch mooi.

After the Hunt draait vanaf 16 oktober 2025 in de Nederlandse bioscoop.