Focus: Tienerfilmer John Hughes
The Breakfast Club
Moeten we houden van regisseur, scenarist en producent John Hughes? Dat hangt af van naar welke Hughes we kijken. Als maker in de jaren tachtig van films over tiener- en adolescentenperikelen (met als beste de klassieker The Breakfast Club) verdient Hughes gezang en bloemen, maar als producent in de jaren negentig en erna van tientallen zouteloze formatfilms mag hij worden verbannen naar een onbewoond eiland.
Dat zal overigens niet meer gaan, want de man overleed in 2009 op 59-jarige leeftijd aan een hartaanval. Een akelig einde van een carrière, waarin Hughes als regisseur met een authentieke stem afzakte naar een leverancier van Hollywoodbehang.
Wie de vijf beste films van Hughes wil zien, kan van 25 dec. t/m 6 jan. terecht in filmtheater Kino in Rotterdam. In zijn debuut Sixteen Candles (1984) mondt het verjaardagsfeestje van een zestienjarige uit in een gênante vertoning. "Dit is een frisse en opbeurende film met een maf gevoel voor humor en een goed oor voor hoe tieners praten", stelde de legendarische filmcriticus Roger Ebert tevreden vast. Nog meer lof kreeg Hughes voor The Breakfast Club (1985), waarin vijf totaal verschillende highschoolleerlingen die voor straf op een zaterdag naar school moeten, ontdekken dat ze best wel veel gemeen hebben. Hughes werkte halverwege jaren tachtig als een bezetene, want nog in het jaar van The Breakfast Club schreef en regisseerde hij ook Weird Science. Daarin creëren twee nerds op hun computer, ja die bestond toen net, de perfecte vrouw. Dat is schrikken als ze even later echt tevoorschijn komt en geen bimbo, maar een intelligente vrouw blijkt te zijn!
Ferris Bueller’s Day Off (1986) was Hughes’ vierde tienerhit in een paar jaar tijd. Daarin spijbelt een tiener een dag van school om zijn vriend, die onder het materialistische juk van zijn vader leeft, te laten zien dat er meer is in het leven. Het levert de klassieke oneliner op: "Het leven gaat zo snel, dat als je af en toe niet stopt en rondkijkt je het misschien mist." Van de vijfde film die Kino vertoont, Pretty in Pink, was Hughes alleen de scenarist. Een tiener moet in de liefde kiezen tussen haar lievige jeugdvriendje en een rijke playboy. Dat klinkt al een stuk minder origineel dan de plots van Hughes’ eerdere films. Was hij toen maar uit de filmwereld gestapt! Helaas droeg hij als steenrijke producent nog ruim twintig jaar bij aan filmvervuiling op aarde.