Focus: Retrospectief Daniel Day-Lewis
My Beautiful Laundrette
Op het moment van schrijven weten we nog niet of Daniel Day-Lewis zijn vierde Oscar voor beste acteur (voor Phantom Thread) heeft gewonnen. Als hij hem wint — wat niet de verwachting is — zou dat ongelofelijk zijn, want er is maar één acteur die dat eerder lukte. Nee, niet Meryl Streep, maar Katherine Hepburn had vier Oscars op de schoorsteenmantel staan.
Wat we wel weten over Day-Lewis is dat hij met acteren is gestopt. Phantom Thread is het afscheid van de zestigjarige method actor, die naam maakte door volledig op te gaan in zijn personages. Kino en Lab111 luiden de acteur uit, die voor velen als de grootste van zijn generatie wordt gezien, onder de titel ‘Farewell, Daniel Day-Lewis’ met zes films uit zijn dertigjarige carrière. Uiteraard is zijn laatste film Phantom Thread te zien, maar met My Beautiful Laundrette (1985) ook een van zijn eerste. Lewis’ vermogen om in een personage te verdwijnen viel toen al op. De legendarische filmcriticus Roger Ebert schreef dat hij van verbazing van zijn stoel viel toen hij zag dat in My Beautiful Laundrette de neonazi, die een liefdesrelatie krijgt met een Pakistaanse jongen, door dezelfde acteur werd gespeeld als het bekakte personage dat hij even eerder had gezien in A Room With a View (1985). Na My Beautiful Laundrette stond de carrière van Day-Lewis op de rails en vier jaar later won hij zijn eerste Oscar met My Left Foot. Die film vertonen Kino en Lab111 niet, maar wel The Last of the Mohicans (Michael Mann, 1992), In the Name of the Father (Jim Sheridan, 1993), Gangs of New York (Martin Scorsese, 2002) en There Will Be Blood (Paul Thomas Anderson, 2007). Het laatste woord is aan Day-Lewis : "Als ik acteren niet als uitlaatklep had, zou er geen plaats voor mij zijn in de maatschappij." Benieuwd hoe het hem zal vergaan in zijn acteerloze leven.