Focus: Pratende beenwond
Der Bunker
Wie denkt dat de families in Alex van Warmerdams films geschift zijn, moet Der Bunker van Nikias Chryssos (1978) gaan bekijken. Dat kan op 19 januari in Filmhuis Lumen en 31 januari in Het Ketelhuis. De debuutfilm van de Grieks-Duitse regisseur voert een familie op waarnaast het gezin in Borgman een vredig clubje lijkt.
Net als in Van Warmerdams Borgman is er een buitenstaander, in dit geval een student, die een kamer huurt bij een gezin dat in een bos een ondergronds huis bewoont. Dat er geen sprake is van het beloofde kameruitzicht op een meer — het huis ligt immers onder de grond — zou de student meteen wantrouwend moeten maken, maar naïef als hij is huurt hij de kamer. Al snel merkt hij dat er steken loszitten aan dit gezin, dat naast de ouders uit een zoontje bestaat, dat volgens de ouders acht jaar is, maar die eruit ziet als een jaar of dertig. Het meest bizarre is dat de moeder een beenwond heeft die Heinrich heet en kan praten. Heinrich spreek de moeder als een orakel toe en adviseert haar. Zo dringt hij erop aan dat de student het zoontje, dat nog nooit naar school is geweest, onderwijs geeft.
Er zijn genoeg bizarre films maar wat Der Bunker bijzonder maakt is dat het onder de gestoorde oppervlakte wel degelijk over serieuze thema’s gaat. Zoals over de druk die ouders op de schouders van hun kinderen leggen om uit te blinken. En de moeite die ouders hebben om hun kinderen los te laten. De moeder in Der Bunker geeft haar zogenaamde achtjarige zoon nog steeds borstvoeding. Ze kan het kind niet loslaten want ze is bang om in haar eentje met haar man te leven. Chryssos laat veel aan de kijker over. Zo is het aan ons om te bepalen of het goed of slecht met de student is afgelopen.