Focus: Pim de la Parra’s pieken en dalen
Obsessions
Van filmmiljonair door Blue Movie tot man die door zijn geldsmijterij bijna aan de bedelstaf raakte: wie iets van de jaren zestig en zeventig in de Nederlandse filmwereld wil begrijpen, kan niet om Pim de la Parra heen. Eye vertoont als hommage vijftien films (het halve oeuvre) van de man die volgend jaar tachtig wordt.
Wie Pim de la Parra zegt, zegt Wim Verstappen. De twee maakten in 1966 indruk met hun debuutfilm De minder gelukkige terugkeer van Joszef Katus naar het land van Rembrandt. Niet alleen een goede titel, maar met documentairebeelden van vooral Amsterdam ook verfrissende polder-nouvelle vague. De film kreeg na vertoning op een internationaal festival de zegen van Jean-Luc Godard. Artistiek een succes dus, maar het publiek liet het afweten. Dat moest anders, vond het duo, dat hun productiemaatschappij niet voor niets $corpio noemde. De dollars stroomden in 1971 binnen met het bizarre succes van Blue Movie. De blootfilm, waarin een ex-gevangene een horde naar seks verlangende vrouwen in de Bijlmer tegenkomt, trok meer dan 2,3 miljoen (!) bezoekers.
De film maakte Pim & Wim, zoals het duo werd genoemd, miljonair. De rest is geschiedenis. Vrouwenversierder De la Parra smeet met geld, ruziede met Verstappen, ging zwaar over budget met het Surinaamse epos Wan People en in 1976 was $corpio failliet. Gedwongen door geldgebrek maakte De la Parra in de jaren tachtig en negentig onder de noemer minimal movies in guerrillastijl gefilmde low- en no-budget films. Meesterwerken heeft dat niet opgeleverd, maar ze inspireerden een jonge generatie filmmakers om niet te wachten op subsidie en met weinig middelen inventief en creatief aan de slag te gaan.
Wie deze tijd nog eens wil herbeleven, of voor het eerst wil zien hoe De la Parra de suffe Nederlandse filmwereld opschudde, kan van 20 t/m 26 juni terecht in Eye, in gezelschap van de maker die de hele week aanwezig is.