Focus: Filmplafond aan gruzelen
Madeliefjes (Sedmikrásky)
Het is een open deur dat mannen en vrouwen ook in de filmwereld geen gelijke kansen hebben. Toch zijn er altijd vrouwen die het filmplafond doorbreken. Lab 111 toont tot eind mei onder de titel Female Frame: Breaking the Celluloid Ceiling ruim twintig geweldige films van vrouwelijke regisseurs.
Maken vrouwen andere films dan mannen? Met een andere thematiek en sensitiviteit? Het programma Female Frame: Breaking the Celluloid Ceiling is een goede aanleiding om het erover te hebben. Dat hoeft trouwens niet, want we kunnen ook gewoon kijken. Films waarvan sommige inmiddels de status van klassieker hebben.
De oudste is Daisies (1966) van Vera Chytilova. Elk programma dat deze film vertoont, waarin twee vriendinnen in Praag de patriarchale orde omverschoppen, is sowieso de moeite waard. Aangrijpend is Sans toit, ni loi (1985) van Agnès Varda. Met het drama, dat terugblikt op het leven van een doodgevroren zwerfster, won de inmiddels 90-jarige Varda de prijs voor Beste Film in Venetië. Ook lanceerde de film de carrière van Sandrine Bonnaire.
Geweldig is ook Jane Campions in de negentiende eeuw spelende The Piano (1993), waarin een uitgehuwelijkte Engelse vrouw ontdekt dat de buurman een stuk romantischer is dan haar Australische hork van een echtgenoot. Campion won er als eerste vrouwelijke regisseur de Gouden Palm in Cannes mee. Schitterend is ook Sally Potters Virginia Woolf-verfilming Orlando (1992), waarin Tilda Swinton als man en later als vrouw door vier eeuwen Engelse geschiedenis reist. Naast deze klassiekers komen de meeste films in het programma uit het recente verleden. Laat niemand meer zeggen dat vrouwelijk filmtalent schaars is.