Focus: Fietsfilmfestival
Les triplettes de Belleville
Bijna zomer, dus Tour de France. Dit jaar van 1 t/m 23 juli. Fijn voor fietsverkopers, want er zijn altijd veel mannen, en minder vrouwen, die Dumoulin of een andere fietsheld willen zijn. Ze trekken er ’s avonds en in de weekenden in ploegjes op uit om fietspaden onveilig te maken.
Weten zeker niet dat je ook zittend in een luie bioscoopstoel van fietsen kunt genieten. Er is goed nieuws voor de fietsfanaten: ze kunnen zich tijdens de Tour de France gewoon suf blijven fietsen, maar van 9 t/m 15 juni bij het Velo City Fietsfilmfestival in het Focus Filmtheater in Arnhem en Lux in Nijmegen alvast in de stemming komen. Maar ook voor mensen die niet van zo hard mogelijk fietsen houden is het festival interessant, omdat in de films in het programma wel wordt gefietst, maar ze over iets anders gaan. In het in 1980 met Oscars en Golden Globes bekroonde Breaking Away (Peter Yates) slaat de adoratie van een Amerikaanse tiener voor het Italiaanse wielerteam zo door dat hij zich als Italiaan gaat gedragen. Het meisje op wie hij verliefd is maakt hij wijs dat hij een Italiaanse student is. In O caminho das nuvens (‘De weg naar de wolken’, Vicente Amorin, 2003) fietst een man met zijn gezin ruim 3000 kilometer in Brazilië om een baan te vinden. Ook in de documentaire Demarrage (Arno Kranenborg, 2017) wordt stevig gefietst. De film volgt een groepje oude mannen die met lange fietstochten de ouderdom voor zich uit proberen te schuiven. Moeilijk voorstelbaar in Nederland dat er een land is waar meisjes en volwassen vrouwen niet mogen fietsen. Inderdaad: Saoedi-Arabië. De Saoedische Haifaa Al-Mansour maakte er vijf jaar geleden met Wadjda een aandoenlijke film over, waarin een meisje alles op alles zet om te kunnen fietsen. Natuurlijk ontbreekt in het programma ook niet de geweldige animatiefilm Les triplettes de Belleville (Sylvain Chomet, 2003). Vergezocht, een oma die met drie zingende dames op zoek gaat naar haar gekidnapte fietsende kleinzoon, die van Europa in Amerika terecht komt? Helemaal niet, de film is even logisch als het werk van Chomets grote voorbeeld Jacques Tati.