The Kiss of the Grasshopper

Regisseur/scenarist Elmar Imanov zoekt in deze vervreemdende film de grenzen op van het verbeelden van de binnenwereld van zijn hoofdpersoon.

Een brood dat wordt aangesneden, een hoofd dat zich op een kussen vlijt, een meisje in de metro dat een ballon vasthoudt.

Het zijn alledaagse taferelen, die in The Kiss of the Grasshopper (Der Kuss des Grashüpfers) net een tandje richting vervreemding zijn gekanteld. Door kleurgebruik, camerabeweging. Een nadrukkelijke stilering die alles vacuüm lijkt te trekken.

Dit is een film waarin de psyche van de hoofdpersoon elke vezel van de wereld kleurt. Die kleur is voornamelijk zwart. Zwart is de ballon van het meisje, zwart zijn de meubels en wanden van het appartement van Bernard, zwart is de teerachtige substantie die in een van de hoeken daarvan lonkt. In dat appartement verblijft overigens ook een schaap, dat bij Bernard in bed slaapt en zo nu en dan met perfect gevoel voor timing een schor geblaat laat horen.

Bernard is een man die leeft volgens strikte structuren. Alles heeft zijn plek. Elk object, elke persoon, elke emotie. Maar als zijn geliefde hem dreigt te verlaten en bij zijn vader een hersentumor wordt ontdekt, beginnen al die zo zorgvuldig in zijn leven geplaatste elementen te schuiven.

Die relaties met vriendin Agata en vader Carlos blijven cryptisch. Er zijn terloopse details in gesprekken die ergens op lijken te duiden, maar de vraag is waarop. “Is het weer begonnen?”, vraagt Agata aan hem. Maar wat is weer begonnen? “Ik zal ons bed klaarmaken”, antwoordt zijn vader wanneer Bernard aangeeft dat hij blijft slapen. Maar hoeveel betekenis moeten we eraan hechten dat hij bij zijn vader in bed slaapt, in een film waarin hij dat ook doet met een schaap?

Dan is er nog de sprinkhaan die steeds weer opduikt. De eerste keer als minuscuul insect dat even neerstrijkt op de wang van Agata. Met elke verschijning wordt de sprinkhaan groter, totdat Bernard in een fetisjistische nachtclub een manshoog, zwartglimmend exemplaar kust.

Regisseur/scenarist Elmar Imanov trekt een vervreemdend labyrint op van symboliek en metaforen. De thema’s daarbinnen zijn niet moeilijk te herkennen: onthechting, eenzaamheid, transformatie, verlangen.

Tegelijk zijn ze zo algemeen dat je snakt naar iets aanraakbaars en concreets. The Kiss of the Grasshopper zuigt je op in een binnen­wereld die erop gericht is alles buiten te houden. Het levert een film op die in gelijke mate intrigeert en afstoot.