National Anthem

In zonverzopen New Mexico schetst National Anthem een zintuiglijk, utopisch queer universum zonder klassieke conflicten.

Het felle zonlicht van New Mexico. Roestrode rotsen. De gouden gloed van het magische uur. Personages bewegen dansend en feestend door aanrakingen, zweet en licht.

National Anthem, het speelfilmdebuut van fotograaf en videoclipmaker Luke Gilford (verantwoordelijk voor videoclips van onder anderen Troye Sivan en Christina Aguilera) schotelt geen dilemma of probleem voor, maar een stilistische utopie waarin alles redelijk probleemloos voortkabbelt.

Voor zijn film baseerde Gilford zich op zijn fotoboek National Anthem: America’s Queer Rodeo, waarin hij de queer gemeenschap van de International Gay Rodeo Association vastlegde. Deze organisatie maakt zich los van de streng masculiene rodeomythe waardoor Gilford al van jongs af aan gefascineerd is. In rodeo komen natuur, adrenaline en rituelen samen. Maar het is ook een product van een patriarchale, christelijke en overwegend witte cultuur waarbinnen veel homofobie bestaat. De International Gay Rodeo Association zet zich daartegen af met zijn eigen rodeoversie die schoonheid, veerkracht en zichtbaarheid ademt.

Met dit uitgangspunt is National Anthem het tegenovergestelde van veel queer films waarin de coming-out het probleem is. In het verhaal van de jonge heteroseksuele Dylan (Charlie Plummer in een rol die doet denken aan zijn hoofdrol in Lean on Pete, 2017) zit nauwelijks conflict. Dylan doet aanvankelijk als klusjesman zijn intrede op de ranch House of Splendor, thuisbasis van een zelfgekozen lgbtqia+ familie, van non-binairen tot dragqueens. Als kijker ‘wandel’ je net zo vervreemd door dit universum als hoofdpersoon Dylan aanvankelijk doet, op zoek naar scherpe randjes of wat er achter de schone schijn kan schuilen.

Om mee te kunnen gaan in National Anthem moet je veel voor lief nemen. Zoals de wel erg makkelijke wijze waarop de teruggetrokken Dylan het queer leven binnenstapt. Wat er aan complexiteit in voorkomt, lijkt erbij gesleept voor wat obligate dramatische diepgang, zoals Dylans dronken moeder en hun armoedige leven in een versleten trailer.

Dramaturgie is niet Gilfords forte, maar de gebundelde visuele kracht van Gilford en zijn camerapersoon Katelin Arizmendi weet deze idyllische droomwereld overtuigend over te brengen.