Red Path

Een gruwelijke moord in een gebergte in Tunesië verscheurt en verbindt een kleine gemeenschap in deze tegelijk poëtische en realistische reconstructie van een waar­gebeurd verhaal.

Het prachtige begin van Red Path (Les enfants rouges) bereidt je in niets voor op het gruwelijke (waargebeurde) geweld dat volgt. De beelden zijn poëtisch en lyrisch. De jonge herder Achraf trekt met zijn oudere neef Nizar in het Tunesische Mghila-gebergte naar een ‘verboden’, betoverend mooie plek waar water is voor hun geiten. De bleke zon beschijnt het rotsige landschap en de huid van de twee, die duidelijk een sterke band hebben.

De idylle wordt meer dan bruut verstoord door mannen die Nizar onthoofden en Achraf dwingen naar zijn dorp terug te keren met het hoofd, als waarschuwing. De getraumatiseerde jongen kan zijn verhaal eerst alleen kwijt bij Rahma, het meisje op wie Nizar verliefd was, maar vindt uiteindelijk toch de kracht om het zijn familie te vertellen. Daarop volgt het hartverscheurende, bijna ondraaglijke rouwproces, waarin ongeloof, woede, wanhoop en radeloosheid om voorrang strijden.

Dat wordt met geduld, compassie en gevoel voor detail gefilmd: de moeder die uitroept dood te willen, toont niet veel later onverzettelijke kracht als ze eist dat het lichaam van haar zoon wordt teruggebracht, om de jongen in zijn geheel te kunnen begraven. In een ander klein en veelzeggend moment doen de mannen het hoofd van Nizar zorgvuldig in een plastic zak om het in de koelkast te bewaren – ze doen de deur open, steken het hoofd erin en halen het er weer uit om een rekje te verwijderen, zodat het hoofd er wél in past.

Het leven in dit bergdorpje is zwaar, op een plek waar de mensen door de autoriteiten vergeten lijken, en terroristen en de elementen vrij spel hebben. De zorg van de familie en de kleine gemeenschap voor elkaar is de helende factor in hun helse situatie.

De jonge Ali Helali speelt Achraf met geloofwaardige intensiteit. We zien de gebeurtenissen vanuit zijn perspectief en zijn herinneringen letterlijk door zijn ogen. De magisch-realistische elementen in de film zijn op organische manier verweven. Ze geven, net als de schoonheid van het landschap en de liefdevolle manier waarop het is gefilmd, lucht aan deze loodzware materie. De film is opgedragen aan Mabrouk Soltani wiens moord door zijn daders – de Tunesische tak van IS – op het internet werd gezet, en diens broer, die een aantal jaren later hetzelfde lot onderging.