Focus: Schlemielige boze witte man
Thunder Road
Er zijn veel films te zien in Nederland, maar toch glippen er interessante, boeiende, amusante, leuke en aangrijpende films door het net. Sommige worden alsnog opgevist door Chasing Reels, waarachter Cedric Muyres schuil gaat. Deze filmfanaat vertoont sinds een paar jaar regelmatig in ’t Hoogt in Utrecht een verborgen pareltje.
Sinds enige tijd doen ook Kino in Rotterdam en Het Ketelhuis mee. Een jubileum is een groot woord, maar Chasing Reels is toe aan zijn tiende film. Die film is de Amerikaanse festivalhit Thunder Road. Het in de Amerikaanse Midwest spelende bitterzoete drama van regisseur, coscenarist en hoofdrolspeler Jim Cummings voert een politieagent op die worstelt met de dood van zijn moeder. Als we de Amerikaanse recensenten moeten geloven, en waarom zouden we dat niet, zet de tien minuten durende openingsscène, waarin de agent op de begrafenis van zijn moeder een van de hak op de tak springend toespraakje houdt, meteen de goede toon van de film. De hakkelend uitgesproken, in emoties verdrinkende woorden doen niet aan gelikt Hollywooddrama denken, maar aan een ontroerend authentiek rouwbeklag. Maar er speelt thematisch meer in de film. De agent, een witte conservatieve dertiger, heeft een goed hart, maar voelt zich achter zijn niets-aan-de-hand-uitstraling slecht thuis in de veranderende wereld. Hij begrijpt niet dat de wereld, waaronder de regels tussen mannen en vrouwen, zijn veranderd. Voor hem hoeft er nooit iets te veranderen. Zijn starheid leidt tot een echtscheiding. Sommige recensenten zien in de agent een schlemielige representant van de boze witte man en de film als een schets van zijn wereldbeeld. Dat klinkt sociologisch en dramatisch, maar Thunder Road bevat volgens hen ook veel schurende komische scènes. Te zien in Kino (21 sept), ’t Hoogt (26 okt) en het Ketelhuis (29 okt).