Normandie nue

Wat een Franse plattelandsvariant op The Full Monty had moeten worden, verzandt in een kluchtig geheel.

Op het platteland is de onschuld nog op elke akker en in iedere dorpsstraat te vinden. Authenticiteit groeit er als paardenbloemen op wilde velden. Je hoeft het maar te plukken. Althans, als we de succesvolle ‘onthaastende’ televisieprogramma’s en feelgoodfilms tegen deze achtergrond mogen geloven. Ruim vijftien jaar later staat de dorpsschool uit Être et avoir (2002) ons nog op het netvlies en recentelijk draaide Médecin de campagne (2016) in de filmtheaters, met François Cluzet als plattelandsdokter. In het soortgelijke Normandie nue is Cluzet opnieuw te zien in een vaderlijke rol, maar dan als informele burgemeester van Mêle-sur-Sarthe, een klein dorp in Normandië waar iedereen de slager, de apotheker en elkaar bij naam kent.
In deze film van regisseur en scenarist Philippe Le Guay (Les femmes du 6e étage, 2010) gaat het zelfs nog een stapje verder dan die o zo populaire plattelandsidylle. De titel (vertaald ‘Normandië naakt’) belooft nog meer ’terug naar de oorsprong’, de naaktheid van Normandië. Lees: de naakte lichamen van Normandië. Niet op de meest pure manier, maar met een vleugje sensatie. Naaktheid is hier vooral een middel om de nationale media, zo niet de mondiale media, te bereiken. De veehouders van het dorp hebben het namelijk zwaar te verduren met de gevolgen van de crisis. De prijs van vlees en melk daalt fors, maar protesten leveren niet meer op dan een knullig item in het nieuws. Als blijkt dat een wereldberoemde Spencer Tunick-achtige fotograaf net een veldje bij het dorp heeft uitgekozen voor een van zijn collectieve naaktshoots met lokale inwoners, ziet de burgemeester al snel in hoeveel gratis pr-waarde dit kan opleveren. Daarvoor moet hij als burgervader echter wel de gemeenschap zien over te halen.
Het nogal onwaarschijnlijke uitgangspunt leest op papier al als een tweetrapsraket. Des te verbazingwekkender dat de conceptueel kunstenaar die Normandisch naakt zou fotograferen het oorspronkelijke uitgangspunt was. Het voelt er met de haren bijgesleept. Het is exemplarisch voor Le Guays veelheid aan invallen die deze filmaa over het simpele leven juist nogal troebel maken, niet alleen op verhaaltechnisch, maar ook op stilistisch niveau — van een zijlijn over het verdwijnen van analoge fotografie tot het gebruik van een voice-over omdat hij dit nog nooit gedaan had.
Le Guay verschuilt zichzelf achter "de actualiteit die langs alle kanten de film binnen is gedrongen", maar het wijst eerder op een gebrek aan harde keuzes. Wat hem voor ogen stond is duidelijk. Een Franse variant à la de strippende-staalwerkers-hit The Full Monty (1998): een luchtig verpakte komedie/drama over de burgers in het veld. Wat uiteindelijk rest zijn de kluchtige verhalen zoals je die hoort bij de bakker in het dorp. Heb je die gehoord over de slager die de burgemeester aanviel?

Alexander Zwart