Focus: Spaanstalige films
El botón de nácar
In Nederland kunnen we redelijk wat Spaanstalige films zien — Spanje, Mexico en Argentinië zijn geen onbekende filmlanden — maar het kan altijd beter. Dat vindt ook Filmtheater Lumière in Maastricht dat onder de titel El cine en Español van 10 t/m 12 maart zeven Spaanstalige films vertoont.
Drie ervan zijn niet eerder te zien geweest in Nederland. Dat is niet de documentaire El botón de nácar (Patricio Guzman, 2015), dat prachtige lyrische natuurbeelden van Chili koppelt aan het besef dat de zee tijdens het regime van Pinochet uit vliegtuigen gegooide politieke gevangenen verzwolg. Ook Pan’s Labyrinth (Guillermo del Toro, 2006), over een meisje bij wie in de nadagen van de Spaanse burgeroorlog realiteit en fantasie door elkaar lopen, is bepaald geen onbekende titel. Maar misschien een goede gelegenheid om het aangrijpende drama van de maker van The Shape of Water nog eens te zien of in te halen. De Spaanse Burgeroorlog is ook het decor van Incerta Glòria (Agustí Villaronga, 2017), waarin een femme fatale een getrouwde officier naar de ondergang sleurt. In het politieke drama El presidente (Santiago Mitro, 2017) raakt de Argentijnse president door zijn schoonzoon betrokken bij een corruptieschandaal. Doet een bel rinkelen? De Mexicaanse documentaire Tempestad (Tatiana Huezo, 2018) gaat over twee vrouwen die door het corrupte Mexicaanse politieke en sociale systeem worden vermalen. In de Peruaanse sociopolitieke thriller Magellanes (Salvador del Solar, 2015) probeert een taxichauffeur een vroegere kolonel met een in de burgeroorlog van dertig jaar geleden gepleegde misdaad te chanteren. En in También la illuvia (Iciar Bollain, 2010) spiegelt de arrogante houding van een filmcrew die in een dorpje in de Andes een film over Columbus maakt, de koloniale mentaliteit van de ontdekkingsreiziger die ze portretteren.