Focus: Filmmuziekgenie Ennio Morricone
The Battle of Algiers
Vorig jaar stond hij in de Ziggo Dome en op 19 september in Ahoy in Rotterdam. Welke popster? We hebben het over de 87-jarige Ennio Morricone, die sneller muziek schrijft dan god kan beluisteren. Filmsite IMDB telt vanaf 1960, toen Morricone zijn eerste filmmuziek schreef, 523 credits. Een bizar getal, dat neerkomt op muziek voor negen producties — films en tv-drama en -series — per jaar!
En Morricone zit nog steeds niet stil — of juist wel — want hij componeert nog steeds filmmuziek. "Muziek vertelt wat je niet ziet en wat niet door de filmmaker wordt verteld", merkte hij vorig jaar in een interview in de Filmkrant op over de rol van filmmuziek.
Wie wil horen waarom Morricone zo goed is, kan in september dus in Ahoy, maar ook in Kino terecht. Het Rotterdamse filmtheater vertoont onder de titel Maestro Morricone vier films die zijn veelzijdigheid illustreren. De eerste is The Battle of Algiers, Gillo Pontecorvo’s klassieker uit 1966 over de Algerijnse bevrijdingsstrijd. Dat op de credits naast Morricone ook Pontecorvo als componist vermeld staat, komt doordat de regisseur de vier noten bedacht, die het muzikale leitmotiv zijn. Maar het was Morricone die ermee aan de slag ging en er een imponerend arrangement van maakte.
Uiteraard vertoont Kino ook The Good, the Bad and the Ugly (ook uit 1966), de spaghettiwestern met Clint Eastwood, waarvan Morricones muziek nooit meer uit je hoofd gaat. De film, die vertoond wordt op 9 en 11 september, heeft de status van klassieker, maar bij de première was de ontvangst gemengd. Het Amerikaanse filmindustrievakblad Variety noemde de film "een curieuze mengelmoes van visuele trefzekerheid, dramatische zwakte en aanstootgevend sadisme."
The Sicilian Clan (Henri Verneuil, 1969) is de derde film. Te zien op 16 en 18 september. In het gangsterdrama spelen de drie grootste Franse filmsterren uit die tijd samen: Lino Ventura, Alain Delon en Jean Gabin. De lijn tussen de film en de werkelijkheid was tijdens de opnamen voor Delon flinterdun, want hij werd verdacht van betrokkenheid bij de moord op zijn ex-lijfwacht Stevan Markovic. ‘Als ik vermoord word, is het voor honderd procent de schuld van Alain Delon en zijn godfather Francois Marcantoni’, schreef het slachtoffer kort voor zijn dood aan zijn broer. Het bewijs werd nooit gevonden, zodat Delon, die naar verluidt innige banden met criminelen had, vrijuit ging.
Misschien is het geen toeval dat drie van de vier films in Kino uit de jaren zestig komen, want Morricone schreef in die periode zijn beste muziek. Een uitzondering is The Untouchables (1987) van Bian De Palma, ook wel ’the best sounding gangster film’ genoemd. Morricone won er de Grammy Award voor beste filmmuziek mee.