Focus: Wapenrecepten
American Anarchist
Een schrijver die zijn boek uit de boekhandel wil laten halen en het betreurt dat hij het ooit heeft geschreven? Inderdaad, dat komt zelden voor, maar bij de vorig jaar op 66-jarige leeftijd overleden Amerikaan William Powell was dat het geval.
Als woedende activist tegen het Amerikaanse moorden in Vietnam publiceerde de negentienjarige Powell in 1971 The Anarchist Cookbook met recepten voor het maken van bommen en wapens met makkelijk verkrijgbare spullen. Het Amerikaanse geweld tegen Vietnam kon alleen met tegengeweld, ook thuis in Amerika, worden gestopt, was Powells opvatting, waarmee hij in die tijd niet alleen stond. Voor de gezelligheid bevatte het boek ook een recept voor LSD.
Powell schreef zijn boek uit woede over de Vietnamoorlog, maar besefte niet dat kookboeken geen onderscheid maken in lezers. De explosievenrecepten werden in latere jaren een inspiratiebron voor allerlei gestoorde types, zoals scholier Karl Pierson, die in 2013 in Denver een klasgenoot en zichzelf doodschoot. Volgens zijn vrienden zeulde hij jarenlang met The Anarchist Cookbook rond. De pogingen van Powell, die geweld in zijn latere leven afzwoor, om het boek uit de handel te laten nemen, liepen op niets uit, omdat hij de rechten niet bezat. Het zat de man, die christen was geworden en een stichting had opgericht voor hulp aan arme kinderen, niet lekker dat een uitgeverij geld bleef verdienen aan het boek.
Filmmaker Charlie Siskel, die we kennen van de uitstekende documentaire Finding Vivian Maier, maakte vorig jaar over Powell, kort voor zijn onverwachte dood (hartaanval), de documentaire American Anarchist, die filmhuis Cavia 29 en 30 juni vertoont. Powell blikt erin terug op zijn activistische jeugd en de veranderingen in zijn denken. Dat hij afstand neemt van het boek en zijn toenmalige opvattingen is Siskel niet genoeg. Als een tweede Michael Moore eist hij een schuldbekentenis, omdat hij Powell verantwoordelijk acht voor de daden van degenen die zich door zijn boek lieten inspireren. Interessante kwestie: kun je een 65-jarige vastpinnen op de radicale ideeën in zijn jeugd?