Focus: Oud bloed
Nosferatu
Bram Stokers Dracula is vaak verfilmd, maar de oerversie Nosferatu, eine Symphonie des Grauens van F.W. Murnau uit 1922 is misschien wel de meest imponerende. In expressionistisch zwartwit gaat de graaf en vampier Dracula, die hier Orlok heet, op zoek naar mensenbloed.
Wanneer een makelaar de graaf in zijn kasteel in de Karpaten bezoekt, kan deze de verleiding uiteraard niet weerstaan. Dat deze naïeveling — dat een koetsier hem niet naar de graaf wilde brengen, had hem al aan het denken moeten zetten — een foto van zijn vrouw aan de graaf laat zien, is helemaal onverstandig. Gelukkig kan de graaf niet tegen zonlicht.
Wie wil ervaren hoe men bijna een eeuw geleden griezelde bij Nosferatu moet 6 mei naar het Paard van Troje in Den Haag gaan. Dat vertoont de film met live-muziek van het Residentie Orkest. Dat wordt dus dubbel griezelen: naast de beelden angstaanjagende muziek. Overigens is het een klein wonder dat Nosferatu nog te zien is, want alle filmkopieën moesten na een rechterlijke uitspraak in 1922 worden vernietigd. Bram Stokers weduwe had een rechtszaak aangespannen wegens schending van het auteursrecht, omdat de filmmakers de verfilming zonder haar toestemming hadden gemaakt. Dat de makers op de verschillen wezen tussen boek en film — onder andere hebben de personages andere namen — kon de rechter niet overtuigen. Hij verordonneerde vernietiging van alle kopieën van de film. Gelukkig voor latere filmliefhebbers bleef één kopie in de Verenigde Staten bewaard. De Amerikaanse man of vrouw die Nosferatu heeft gered, verdient een standbeeld.