The Bachelors
Vader en zoon in de rouw
Pillen, praten of hardlopen? In de kantlijn van het bij vlagen geslaagde familiedrama The Bachelors worden actuele vragen gesteld over psychiatrisch ingrijpen bij groot verdriet.
Na de onverwachte dood van zijn vrouw maakt wiskundeleraar Bill Ponder (een ingehouden J.K. Simmons) met zijn 17-jarige zoon Wes (Josh Wiggins, een charmeur om op te letten) een nieuwe start in een zonniger stad, waar ze beiden terecht kunnen op een dure jongensschool. Het strakke high-schoolleven dwingt ze weer in de plooi, met bijbehorende rituelen en de sociale pikorde onder collega’s en leerlingen (Wes vindt aansluiting bij een nerdy brildragertje en de enige zwarte jongen — clichématiger wordt het niet). Wel moet Bill op kosten van de school in therapie. Hij is zo stil, aldus een bordkartonnen psychiater, verwerkt hij de dood van zijn vrouw wel naar behoren?
Als vanzelf dienen zich ook nieuwe liefdes aan: Wes verovert Lacy (een vlakke Odeya Rush) en Bill wordt benaderd door lerares Frans Carine (Julie Delpy, altijd een genot om naar te kijken). Er wordt voorzichtig gedate, waarbij met name Lacy’s tragische thuissituatie breed, maar bedroevend schematisch worden uitgemeten. Kort gezegd: ouders maken ruzie, dochter verwondt zichzelf. Wat jammer dat juist tieners in films en series zo vaak in een mal worden gegoten. Voor de volwassenen in The Bachelors geldt dat minder: Delpy en Simmons weten in hun aarzelende toenadering overeind te blijven als volwaardige personages.
Na al dit gezonde gedrag bezwijkt Bill alsnog aan zijn rouw. Letterlijk, hij valt neer voor de klas. Gelukkig maar: op het moment dat het met de personages slechter gaat, wint The Bachelors aan kracht. Bill wordt opgenomen, en opnieuw is daar de assertieve psychiater: de pillen sloegen niet aan helaas, tijd voor elektroshocks — ‘absoluut veilig’, verzekert hij aan het ziekenhuisbed.
In een interview vertelde regisseur en scenarist Kurt Voelker met zijn script een lans te willen breken voor de heilzame effecten van moderne psychiatrie, ver verwijderd van de horror uit One Flew Over The Cuckoo’s Nest (1975) — maar is dit soort strakke doelmatigheid nu wel zo’n verbetering? Waar zijn de geestige, onconventionele, en echt betrokken psychiaters als Berger in Ordinary People (1980) van Robert Redford?
The Bachelors laat in het midden wat Bill tenslotte weer uit zijn funk doet schieten: zijn behandeling of een doodgewone, lang opgekropte driftbui van Wes, die zijn vader toeschreeuwt om dan maar meteen dood te gaan, als hij dat zo graag wil. Dat helpt. Pa herrijst, ruimt eindelijk de dozen met moeders spullen op en arriveert net op tijd bij de finish van de grote hardloopwedstrijd die Wes (natuurlijk) wint. De jongen heeft zich al die tijd vastgebeten in het gewone leven, met huiswerk, verantwoorde maaltijden en looptraining. Zo kan het dus ook.
Sandra Heerma van Voss
