World Wide Angle – 27 februari 2016

  • Datum 27-02-2016
  • Auteur
  • Deel dit artikel

De Australische filmcriticus Adrian Martin schuimt voor de Filmkrant het wereldwijde web af. Als correspondent becommentarieert hij opvallende discussies en tendensen rond films en filmmakers, in webzines, weblogs etc. Aflevering 16: ‘Where’s the Party?’.

De laatste tijd vond er een verandering — of liever, een verplaatsing — plaats in dat deel van het World Wide Web dat cinefielen aangaat. Stilletjes was de in Duitsland woonachtige David Hudson bezig een grote, loyale schare fans op te bouwen met zijn postings bij GreenCine Daily. In z’n eentje heeft Hudson iets opmerkelijks voor elkaar gekregen: door voor veel films en events een waslijst aan online bronnen continu te updaten, heeft hij de filmwereld pas echt gedecentraliseerd. Het maakt niet uit waar je bent of wanneer je een film te zien krijgt, de informatie over die film is er voor je. Geen enkele lezer hoeft bang te zijn dat hij of zij achterloopt, of ver verwijderd is van de culturele hoofdsteden van de wereld.
Maar, inmiddels zit Hudson heel ergens anders precies hetzelfde te doen bij iFC (Independent Film Channel) in de VS. Het heeft zelfs precies dezelfde titel, The Daily (ifc.com/film/thedaily) en ik denk dat de meeste van zijn lezers, zoals ik, hem daarheen zijn gevolgd. Maar wacht! GreenCine Daily bestaat nog steeds — bemand, best dapper, door Aaron Hillis, die nou ja, hetzelfde probeert te doen als Hudson, maar dan net anders. Hillis mix van ‘film/dvd van de week’-recensies, festivalverslagen en redactionele commentaren werkt voor mij nog net niet helemaal, maar ik geef hem een kans: want Hudsons truc is lastig na te doen.
Toch zijn de twee Daily’s recent samengegaan op een ongebruikelijke, bijna spookachtige manier. Beiden versloegen in detail het Sundance Film Festival. So what? Nou, de truc was dat geen van beiden op het festival aanwezig was: alle twee kregen ze (bekenden ze graag) de festivalscreeners toegestuurd door een sluwe publiciteitsmedewerker.
Alle professionele filmcritici kennen die niet onverdeeld prettige ervaring: dat ze om hun deadlines te halen een selectie van een filmfestival moeten kijken de week voor het begint ofwel terwijl het festival bezig is in een minuscuul perskamertje zitten opgesloten en als een gek op de ‘fastforward’ moeten drukken om alles nog te kunnen zien.
De hemelse gemeenschap van de Dailies daarentegen, hebben nu een andere, surreëel alternatief tot leven gewekt: waarom nog fysiek een festival organiseren als je iedereen gewoon dvd’s kunt sturen? Waarom laat je mensen de films niet gewoon zien waar ze zitten en hun reacties online posten? Er bestaan al discussie/analysegroepen online die zo werken: Chris Cagle’s Film of the Month Club (filmofthemonthclub.blogspot.com), bijvoorbeeld. En recent bij The Auteurs (theauteurs.com) in de ‘Notebook’-sectie, vergeleek een featureverhaal waar steeds nieuwe teksten aan werden toegevoegd de aantekeningen van geleerde cinefielen in vijf steden: Harry Tuttle (Paris), Kevin Lee (New York), Nitesh Rohit (Delhi), Alexis Tioseco (Manila) en Edwin Mak (London). maakt het uit dat die vijf elkaar nooit hebben ontmoet en nooit samen een glas hebben gedronken?
Het internet creëert dit soort nieuwe, virtuele gemeenschappen. Maar tegelijkertijd werd ik erg verrast door de briljante Film Festival Research bibliografie, samengesteld door Skadi Loist en Marijke de Valck voor de Universität Hamburg (1.uni-hamburg.de/Medien/berichte/arbeiten/0091_08.html). Na alle grote verhalen over de economie, politiek en cultuur van moderne filmfestivals, worden we eraan herinnerd dat we terug moeten kijken naar de geschiedenis en de eerste festivals: als die kermissen, concerten, parades en heidense natuurrituelen…
Met andere woorden, een filmfestival gaat niet alleen over Film — het gaat ook over Feest. En daarom heb je echt een groep mensen van vlees en bloed nodig die samenkomen op dezelfde, echt bestaande plek.

Adrian Martin | vertaling Ronald Rovers

Geschreven door