Prénom Carmen #1

Krochten van Netflix

Contratiempo

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche en heeft echt geen zin om haar mening onder bioscoopstoelen of loungebanken te steken.

Netflix is natuurlijk één groot westers broeinest, maar dat wil niet zeggen dat je jezelf comfortabel achteroverleunend in dat broeinest moet laten zakken alsof je op een kleffe, doorgezeten massagefauteuil op Schiphol zit. Jazeker, 75 procent (dit is een zeer ononderbouwd percentage dat je maar even van me aan moet nemen) van de content die op iedereens favoriete streamingboer verschijnt, is van Amerikaanse makers. En jazeker, veel van die content vreten we op alsof het met roomboter besmeerd, warm restaurantbrood is: gulzig en ondoordacht. Er is in de Verenigde Staten nou eenmaal een groot aantal getalenteerde mensen die weten hoe ze luie lamzakken met Netflix-accounts kunnen vermaken.

Maar het kan geen kwaad om jezelf af en toe te verrassen. Ik heb veel vrienden, ik zal geen namen noemen, die al stressbulten krijgen als ze een Netflix-titel zien in een taal die ze níet machtig zijn geworden door jarenlang Married with Children te kijken. Zelfs als het om een titel gaat die uit ‘ons Europa’ komt, voelt het voor veel mensen als een risico om je daaraan te wagen. Gewoon, zoals een vriendin van mij – volkomen logisch – verklaarde, omdat je bij een Amerikaanse serie of film “toch op een bepaalde kwaliteit én herkenbaarheid kan rekenen”.

Ik noem die uitspraak van haar ‘volkomen logisch’ en tegelijk vind ik ’m aanstootgevend dom. Je ontneemt jezelf als fervente streamer echt heel veel leuke, goede en soms zelfs onderschatte films, alleen omdat je geen zin hebt in ondertiteling. Het is natuurlijk sowieso gênant dat op Netflix de categorie ‘Internationaal’ gelijk staat aan ‘Niet-Amerikaans’. Het geeft mij een zuur gevoel. Alsof Amerikaans de status quo is, terwijl we gewoon in Nederland zijn. Gelukkig hebben we wel een aparte categorie voor alle deprimerend homogene Nederlandse romkoms die elk jaar de wereld ingeblaft worden, maar dat is weer een heel ander onderwerp.

Er zijn zoveel fijne licht-erotische Spaanse thrillers, Indiase bodyhorrors en superspannende Franse miniseries over dorpsmoorden die altijd binnen acht afleveringen opgelost worden, die niet genoeg gezien worden. Ik zag laatst zelfs bij toeval een hele goede Argentijnse geestenhorror, toen ik even geen zin had in nóg een Hollywoodfilm gebaseerd op een klein krantenknipsel maar met de pretentie van een historisch epos. En nou zeg ik je: m’n rechterbeen vloog twee keer de lucht in. Dat betekent in horror-termen toch minstens drie sterren van mijn kant.

Al dat internationale moois staat op Netflix te verstoffen omdat wij ons liever op alle Engelstalige vehikels storten. Natuurlijk staat er evenveel troep onder ‘Internationaal’ als in elke andere Netflix-categorie, maar dat is toch een beetje Netflix-eigen. Dus even door alle Turkse komedies over dikke boekhouders met overmatig schouderhaar heen kijken, La casa de papel extreem-links laten liggen en vanavond nog beginnen aan bijvoorbeeld Contratiempo: de slicke Spaanse thriller die ik dagelijks aanraad aan iedereen die er niet om vroeg.

Geschreven door Carmen Felix