Prénom Carmen #8

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche en gaat heus haar mening niet onder bioscoopstoelen of lounge-banken steken.

The People under the Stairs, Death Becomes Her, Us en mijn favoriete film van 2019: Parasite. Dit rijtje titels lijkt op het oog een bijeengeraapt zooitje van verschillende genres en periodes, maar je kijkt hier naar mijn nieuwe lievelingsgenre met een link die ik tot voor kort nog niet zag.

Wat al deze nieuwe en oude films gemeen hebben met elkaar? Ze staan voor klassenstrijd. Arm leert rijk een lesje. Underdog bijt upperdog. Zwak slaat sterk. In de ene film is het wat vetter onderstreept dan in de andere film, maar ze hebben het allemaal: dat melancholische gevoel van zoete wraak op de rijken.

Tijdens het kijken van The People Under the Stairs (Wes Craven, 1991) voel je het in je botten: de twee antagonisten zijn rijk, hebben hun shit op orde, een groot huis, niks om zich druk over te maken, maar ze zijn in- en inslecht. En je gunt ze helemaal niks. De straatarme, zwarte inbrekers die per ongeluk gevangen raken in het grote huis daarentegen, gun je alles. Hetzelfde geldt voor Us (Jordan Peele, 2019). Lupita Nyong’o en haar gezin hebben het goed, zijn welvarend, dik huisje aan het meer, grote wagen. Maar hallo, die trut heeft letterlijk iemands leven gestolen? We willen rechtvaardigheid!

Death Becomes Her (Robert Zemeckis, 1992) dan, een van de grappigste films die onbedoeld superkritisch is op de lege levens van de ultrarijken. Meryl Streep en Goldie Hawn zijn allebei flink vermogend, allebei behoorlijk lekker, allebei onuitstaanbaar minachtend richting iedereen die dat niet is en vooral mateloos geobsedeerd door hun eigen jeugdigheid. Natuurlijk eindigt zo’n film zoals je wilt dat het eindigt: met een kuteinde voor beide.

Er is iets heel erg bevredigends aan om mooie, rijke, perfecte, welvarende, succesvolle personages gestraft, gesaboteerd of vermoord te zien worden. Iemand vroeg me laatst waarom worden arme mensen toch altijd zo boos worden afgebeeld in films, en ik voelde me oprecht aangevallen. Natuurlijk zijn ze boos, ze worden arm – of totaal inwisselbaar hier: onsuccesvol of niet zo knap – genoemd! Ik heb helemaal geen zin om nu een Revenge of the Nerds-bruggetje te maken want Parasite & co doen het wat mij betreft toch iets beter, maar dit genre doet IETS met me.

Geef mij een intelligente, vaak ook grappige thriller, een underdog en een mansion waar onuitstaanbaar rijke mensen in wonen en mij heb je. Maar waarom? Het feit dat ik nu niet op een akker sta te ploegen maar deze column op een Macbook typ terwijl de centrale verwarming ronkt, is natuurlijk genoeg bewijs dat ik niet arm ben en helemaal niet zo kwaad richting rijke, succesvolle mensen in protserige villa’s hoef te zijn. Maar toch voel ik het. Die ontlading die door je lijf giert als je ziet hoe dat perfecte Koreaanse huis in Parasite besmeurd wordt met bloed en feestelijke voedselresten, als de rijke gastheer per ongeluk z’n laatste adem uitblaast en het personeel zegeviert. Soort van dan. Uiteindelijk is het allemaal net iets rommeliger. Maar hele geile underdogporno is het zeker.