Freeze Frame #1

Regisseur Shady El-Hamus (De libi) brengt maandelijks een ode aan een bijzondere filmscène. In deze eerste editie: Wim Wenders’ Paris, Texas.

Een van de mooiste eindscènes uit de filmgeschiedenis had bijna niet bestaan. Sam Shepard, een Amerikaan, schreef de hereniging. Wim Wenders, Europeaan, filmde de eenzaamheid. In Amerika zijn eindes vaak sluitend. Af. En het liefst vol van romantiek. In Europa zijn eindes meer als het leven zelf.

Het begint met een man. Travis. Alleen in de woestijn. Een blauwe waterfles in de hand. Een stoffig, rood petje op het hoofd. Hij is al jaren onderweg, naar een plek zonder straten en zonder taal. We weten nog niks. Later leren we meer. Dat hij ooit met Jane gelukkig was en met haar in een caravan woonde. Dat elke dag vol was van avontuur en dat ze een zoon kregen, Hunter. Maar alles stroomt. Ze groeien uit elkaar en maken alleen nog maar ruzie. Hij droomt steeds vaker van een leven alleen. Zij van een leven zonder hem, alleen met haar zoon. Een zoveelste ruzie loopt uit de hand en de caravan gaat in de fik. De relatie dooft in vuur en vlam. Hij rent, en blijft rennen.

Maar dat horen we pas later. Later, nadat hij in de woestijn in elkaar is gezakt en door zijn broer wordt opgehaald. Nadat we Hunter hebben gezien, die bij zijn broer woont omdat Jane het geld niet had om voor hem te zorgen. Later, nadat we hebben gezien hoe Travis en zijn zoon naar elkaar toegroeien, ondanks alles, en samen besluiten mama te gaan zoeken in Houston. Later, in een scène waarin hij achter glas zit en zij hem niet kan zien, maar wij haar wel. Later, als hij het haar vertelt. Hun geschiedenis. Hun verhaal.

Als alles is gezegd, drukt ze zich tegen het glas en zegt zijn naam. Je hoopt het als kijker zo, dat ze elkaar in de armen vallen, dat het goedkomt. Zoals Sam Shepard het schreef. Maar deze film is als het leven en de romantiek blijft uit. Hunter heeft zijn moeder nodig, zegt hij nog, en hij geeft haar een adres. En hij gaat. En zij huilt.

Scenarist Sam Shepard schreef: ze leefden nog lang en gelukkig. Want het leven komt goed, toch, in films? Maar regisseur Wim Wenders zei: Travis weet beter. Er is te veel gebeurd. Travis moet alleen zijn.

En dus staat Travis, in de eindscène van Paris, Texas (1984), op een groen verlichte parkeerplaats. Te kijken. Naar boven. Naar een raam. Hunter zit te spelen in een hoek van de kamer. Jane komt binnen, is voorzichtig, want kent hij haar nog wel? Maar hij pakt haar stevig vast, weet natuurlijk precies wie ze is. Hij veegt het natte haar uit haar gezicht, alsof ze elkaar gisteren nog zagen. En Travis ziet het. Hij draait zich om. Loopt naar zijn auto. En rijdt weg. Alleen. En dat is hoe het eindigt, want zo is het leven.