FilmThuis – 28 april 2011

Cocon
VIDEOMAPPINGS: AÏDA, PALESTINE (Till Roeskens, Frankrijk, 2009, Filmfreak)
Tijden van oorlog maken de mens bewust van de ruimte waarin hij zich beweegt. Een reis die normaal maar twintig minuten duurt, neemt ineens een uur in beslag. De boerderij die je voor je ouders hebt gekocht, wordt door de andere partij vernietigd en met betonnen muren omsingeld. Het leven zet zich voort in dichtbevolkte vluchtelingenkampen, waar tenten hutjemutje op elkaar staan geplakt. Geen zuchtje ruimte om te ademen.
Dit is het leven in Israël-Palestina: zwaar bewaakte checkpoints, strenge afrasteringen, bezette gebieden en cocon-beschermde nederzettingen. Het ruimtelijk bewustzijn moet hier nog extra verhoogd zijn. Om dat duidelijk te maken heeft Till Roeskens, een Franse kunstenaar in de toegepaste geografie, met videomappings een krachtig concept bedacht. Het begint met zwarte lijntjes op een grijs doek, die zich langzaam ontvouwen tot wegen, huizen en versperringen. Vage contouren groeien uit tot landkaarten, die weergeven hoe locaties met elkaar in verbinding staan.
De kaarten bevatten ook het verhaal van de gestage Israëlische beslaglegging op het territorium. Terwijl ze met de hand worden getekend, vertellen gewone Palestijnen — zonder in beeld te komen — hoe ze stukje bij beetje werden ingesloten en afgesneden. Ooit stopten Joodse pelgrims die de heilige graftombe van Rachel bezochten bij Claire en Johnny Anistas voor een hapje en een drankje. Tegenwoordig is hun huis hermetisch afgesloten door een negen meter hoge betonnen muur met prikkeldraad, die van hun leefomgeving een getto heeft gemaakt — en ook van het bedevaartsoord.
Dit slothoofdstuk van de zes ‘videokaarten’ illustreert treffend hoe een symbool van rust, vrede en eenheid kan veranderen in een loopgraaf, waar destructie, haat en wantrouwen heersen. Met hun mindmaps leggen de Palestijnen de littekens op hun ziel bloot. Maar zonder hun gevoelens helemaal prijs te geven. Zoals hun verhalen bestaan uit kale, droge feiten, zo blijven de tekeningen geraamtes. Zonder kleur. Zonder details. Enkel de textuur van de viltstift. Dat geeft de kijker alle ruimte voor zijn eigen verbeelding. En juist daardoor laat videomappings ook een diep litteken achter op onze ziel.
Niels Bakker

Woo-touch
REIGN OF ASSASSINS (John Woo & Su Chao-bin, China, 2010, Media Asia Distribution, regio 2)
Het zijn goeie tijden om huurmoordenaar te zijn, althans, als je je emplooi vindt in de Aziatische genrefilm. Miike Takashi brengt binnenkort 13 assassins naar de bioscoop, bodyguards and assassins veroverde vorig jaar alle Hong Kong Film Awards. En nu is er een wervelende reign of assassins op dvd verschenen.
Het gaat lekker met John Woo sinds hij terug is in Hongkong. red cliff 1 (2008) en 2 (2009) kunnen zich meten met zijn beste werk uit de late jaren tachtig en vroege jaren negentig. Hij verruilde zijn chromen pistolen en witte duiven voor zwaarden en paarden, maar dient nog steeds met het grootste gemak een zwierige actiescène op. Ragfijne choreografie, heldere cameravoering en vloeiende montage: voor liefhebbers van de wuxia kan het niet veel beter.
Dezelfde heerlijke Woo-touch geeft hij als producent mee aan reign of assassins, van de jonge Taiwanese auteur-regisseur Su Chao-bin. Stijlvolle martial arts-actie, vliegensvlug en inventief gechoreografeerd en afgewisseld met melodrama dat lichtvoetig balanceert tussen gevoelig sentiment en lachwekkende kitsch.
Michelle Yeoh, een van Azië’s grootste en meest stijlvolle actrices, is het zat om als virtuoze huurmoordenaar in historisch China smerige zaakjes op te knappen (zoals het stelen van een eeuwenoud monnikenlijk met mythische krachten). Ze begint anoniem een nieuw leven in de grote stad, waar ze verliefd wordt op een schuchtere koerier die ook al een verleden van geheim geweld blijkt te hebben. Steeds lastiger wordt het voor de meester-moordenaars om hun schier onoverwinnelijke skills voor elkaar verborgen te houden. Dat levert kostelijke scènes op: zij beschermt hem tijdens een bankoverval terwijl ze doet alsof ze niets doet, hij beschermt haar terwijl ze vredig ligt te slapen terwijl assassins met alle mogelijke wapens door de muren heen komen. John, fijn dat je weer thuis bent.
Rik Herder

TOP-10 IPORT-DVD’S

DON’T LOOK NOW/INSIGNIFICANCE
Donald Sutherland hielp het hardnekkige gerucht onlangs voor eens en voor altijd de wereld uit: de beruchte seksscène tussen hem en Julie Christie in Nicolas Roegs don’t look now is niet echt. Echt niet. Geloven we natuurlijk niets van, maar op Bluray kunnen we het nu nog nauwkeuriger napluizen. Criterion brengt bovendien Roegs insignificance uit, waarin vier mensen die verdacht veel lijken op Albert Einstein, Marilyn Monroe, Joe DiMaggio en Joseph McCarthy in een hotelkamer samenkomen. (Optimum, regio 2/Criterion, regio 1)

I ONLY WANT YOU TO LOVE ME/DESPAIR
Tweemaal Rainer Werner Fassbinder. In de Duitse tv-film i only want you to love me vertelt een man zijn trieste levensverhaal aan een sympathiserende vrouw; en de Amerikaanse Nabokov-verfilming despair draait om een verknipte chocoladehandelaar tijdens de opkomst van de nazi’s. (Olive Films, regio 1)

KISS ME DEADLY
Hier kunnen we kort over zijn: een van de beste en hardste films noirs die de jaren vijftig voortbracht. En de bron van Tarantino’s lichtgevend-object-in-een-koffer-grapje. (Criterion, regio 1)

BLACK MOON
Surreëel commentaar op de vrouwenbeweging van de jaren zeventig, door regisseur Louis Malle zelf destijds omschreven als een ‘mythologisch sprookje dat zich afspeelt in de nabije toekomst’. Opgenomen in Malle’s eigen landhuis en op het omringende landgoed van 225 hectare. (Criterion, regio 1)

IL GENERALE DELLA ROVERE
Om op tijd klaar te zijn voor het filmfestival van Venetië monteerde Roberto Rossellini deze film naar verluidt in slechts tien dagen. Resultaat: de op waarheid gebaseerde WOII-film won de Gouden Leeuw. (Arrow Academy, regio 2)

Eclipse serie 27: Raffaello Matarazzo’s Runaway melodramas
Terwijl de Italiaanse film in de jaren veertig en vijftig internationaal bekendstond om het neorealisme van onder meer diezelfde Rossellini, ging het lokale publiek en masse naar melodrama’s als die van Matarazzo. Criterion verzamelde vier hoogtepunten. (Criterion/Eclipse, regio 1)

THE EEL
Met het relatiedrama the eel (unagi) werd Shôhei Imamura in 1997 de vijfde regisseur ooit die twee Gouden Palmen won; alleen de gebroeders Dardenne werden vervolgens nog aan dat illustere rijtje toegevoegd. (Artificial Eye, regio 2)

Mizoguchi Collection
Vier minder bekende werken van de Japanse grootmeester, geroemd om zijn long takes en proto-feministische aandacht voor het lot van de vrouw. (Artificial Eye, regio 2)

THE NESTING
Zeldzaam uitstapje naar het horrorgenre voor pornoregisseur Armand Weston. Maar het wordt nog altijd hitsig genoeg wanneer schrijfster-met-writer’s-block Lauren in een voormalig bordeel vol geesten van prostituees terechtkomt. (Blue Underground, regiovrij)

FACCIA A FACCIA
Nee, Sergio Leone was heus niet de enige maker van spaghettiwesterns. Maar Ennio Morricone had wel een abonnement op de soundtracks ervan, blijkt ook weer in faccia a faccia. (Eureka, regio 2)

Joost Broeren

Deze lijst is samengesteld door Boudisque (Vredenburg 31, Utrecht). Voor meer informatie ga naar boudisque.nl.

Oorspronkelijk gepubliceerd in de Filmkrant #332.