Links

Deze week de moeite waard op het wereldwijde web: een nieuwe short van Apichatpong Weerasethakul; een profiel van Barry Jenkins; Nuri Bilge Ceylan beschrijft hoe films tot hem komen; het volledige oeuvre van Hong Sang-soo besproken; Viola Davis over de moeilijkheden van zwarte actrices; en de bloeiende filmcultuur in Frankrijk.

Bedscène
In slaap vallen, dromen, ontwaken: het zijn vaste thema’s van Apichatpong Weerasethakul. Zo ook in zijn nieuwe short Blue, die online te bekijken is.
– YouTube

Jenkins
Angela Flournoy volgde Barry Jenkins terwijl hij de laatste hand legde aan zijn James Baldwin-verfilming If Beale Street Could Talk, waarmee hij het zijn publiek moeilijker wil maken dan met Moonlight.
– The New York Times

Schaamte
“While we listened with great interest to this man speak of the beauty of lambs, the color of meadows, and the smell of the earth with a terrific lust for life, the villagers looked straight ahead as if annoyed, almost ashamed.” Nuri Bilge Ceylan beschrijft de kiem van zijn nieuwe film The Wild Pear Tree.
– Film Comment

Tempo
Sinds zijn debuut in 1996 maakte Hong Sang-soo 25 films, vooral de laatste jaren in een nauwelijks bij te houden tempo. In Review bespreekt ze allemaal in twee weken.
– In Review

Davis
Na dertig jaar en talloze prijzen speelt Viola Davis in Widows voor het eerst een hoofdrol in een grote film. Ze reflecteert op haar lange carrière en de moeilijkheden die ze als zwarte actrice ondervond en ondervindt.
– The Guardian

Tweet
France mon amour: In 2017, more than 3,000 (!) films older than 10 years were screened commercially in at least one cinema. 3.9 million (!) tickets were sold for these repertory screenings.
– Boyd van Hoeij