YO, TAMBIÉN

Hoe werkt het standaard boy meets girl-verhaal als de jongen het syndroom van Down heeft, en het meisje niet?

Daniel mag dan het syndroom van Down hebben, hij is een stuk intelligenter dan het gros van de kantoorslaven om hem heen. Door zijn open opstelling verdient hij snel het krediet dat hij op zijn uiterlijk niet krijgt, omdat hij op veel vlakken de meerdere blijkt van sommige sullige collega’s: hij spreekt beter Engels, weet meer van kunst, kan beter koken. Dankzij een rigoureuze opvoeding door ouders die weigerden zijn handicap als een alomvattende beperking te zien, haalde hij ‘gewoon’ een universitaire graad en heeft hij nu ‘gewoon’ een kantoorbaantje.
Enige probleem is dat hij nu ook een ‘gewone’ relatie wil. Met een ‘gewone’ vrouw. En het accepteren van deze intelligente jongeman als collega is één ding, maar hem als levenspartner hebben is toch iets anders. "Geen enkele vrouw met 46 chromosomen zal ooit op je vallen," pepert Daniels broer hem in. Toch ontstaat er een voorzichtige toenadering tussen Daniel en zijn losbandige, getraumatiseerde collega Laura. De twee zijn aan elkaar gewaagd, zoeken elkaar op in lunchpauzes en praten luchtig maar steeds openhartiger over hun persoonlijk leven, dus ook over Daniels behoefte aan een relatie. Laura: "Heb je wel eens aan prostitutie gedacht?" Daniel: "Hoezo, denk je dat er vrouwen zijn die voor mij willen betalen dan?"

Fenomeen
yo, también was de zeer begrijpelijke publieksfavoriet tijdens het afgelopen filmfestival van Rotterdam: de makers behandelen dit gevoelige onderwerp met een oprechtheid en humor die je daarbij niet vaak tegenkomt. Om zo’n verhaal overtuigend te kunnen vertellen, ben je als filmmaker overgeleverd aan de hoofdrolspelers. Regisseurs en scenaristen Antonio Naharro en Alvaro Pastor meldden ook in interviews al dat ze hun film nooit hadden kunnen maken zonder Pablo Pineda.
In Spanje was hij al voor het maken van yo, también een fenomeen: ook in werkelijkheid is hij de eerste man met het syndroom van Down die in Europa een universitaire studie afrondde, en net als Daniel in de openingsscène van de film geeft hij lezingen over de maatschappelijke positie van verstandelijk gehandicapten. Toch is het te kort door de bocht om te zeggen dat hij zichzelf speelt: de komische timing en het gevoel dat hij in zijn blikken legt, verraden een echt acteertalent.
Toch is het uiteindelijk Lola Dueñas als Laura die er met de film vandoor gaat. Haar karakter maakt min of meer dezelfde ontwikkeling door als Daniel: het leren accepteren van niet normaal zijn, of inzien dat eigenlijk niemand normaal is. Maar haar ontwikkeling kan subtieler geschetst worden omdat haar ‘abnormaalheid’ minder aan het oppervlak ligt dan die van Daniel — haar misschien wat al te stereotypische hoogblond geverfde haren ten spijt.

Joost Broeren