Wendy and Lucy

Wendy is een meisje. Lucy is een hond. Wendy and Lucy vertelt in alle hartverscheurende kalmte wat het betekent als je als meisje niets meer hebt. Zelfs je hond niet. Een visionaire film in de treinsporen van de Grote Depressie.

Nergens ter wereld kunnen de treinen zo hartverscheurend huilen als de goederentreinen in Amerika. Je hoort ze in de verte. Ze gaan naar de verte. Lang voordat ze passeren daveren ze al als spooktreinen over de lege rails en zingen een klaagzang over een land dat z’n dromen over treinsporen van de ene naar de andere oceaan exporteert. En als je heel goed luistert, te midden van al dat gedreun en gedender, hoor je de stemmen van de hobo’s, de bedelaars, de zwervers, de dagloners, die van de ene vrachtwagon op de andere springen, de droom over het spoorwegnet achtervolgend. Het verhaal van die hobo’s is de alternatieve geschiedenis van Amerika, van de Grote Depressie, van mannen die van de ene op de andere dag niets meer hadden en hoopten dat er achter de horizon wel iets voor ze was. Werk. Water. Een kindhearted woman.

Elke keer als in Wendy and Lucy een vrachttrein fluit, hoor je de echo van dat verhaal. Alleen is het nu een meisje dat op reis is, in deze tot stilstand gekomen roadmovie. Haar final frontier is Alaska, waar ze werk hoopt te vinden in een visconservenfabriek. Maar ergens halverwege Oregon begeeft haar auto het. Haar lullige Honda Accord uit 1988. En heeft ze niet eens de lullige 50 dollar om hem te laten repareren. Lullig. Ja, zo lullig kan het dus zijn om down and out te zijn. Vraag het je maar eens af: wat als je niets meer hebt? Dat is geen gemakkelijke vraag.

Benzinestations
Net als de film waarmee regisseuse Reichardt in het artcircuit doorbrak, Old Joy uit 2006, is Wendy and Lucy humanistisch minimalisme van het meest uitgebeende soort. Het grootste gedeelte van de film is Wendy op zoek naar haar hond, als in een simpele versie van Vittorio de Sica’s Fietsendieven. Niet voor niets wordt Reichardt een van de belangrijkste representanten van het Amerikaanse neo-neorealisme genoemd. Reichardt filmt het middle of the road Amerika alsof al die malls, die desolate rangeerterreinen, die lege wegen, die benzinestations nog nooit door iemand gefilmd zijn, en vooral en daarom ontdaan zijn van al hun valse glamour.

Wie het niet weet, ziet niet dat Hollywoodster Michelle Williams de hoofdrol heeft. En al was ze toen ze de film toezegde nog niet de weduwe van Heath Ledger, je kunt haar eenzaamheid en haar isolement nu ook niet anders dan in dat licht zien. Net zoals niemand vorig jaar toen Wendy and Lucy in Cannes z’n wereldpremière beleefde, zich kon voorstellen dat er na de Grote Depressie een Nog Grotere Depressie zou komen. Alles valt op z’n plaats in dit kostbare kleinood, even waardevol als een van die hobo-munten: kunstig met het zakmes bewerkte en bijgesneden stuivers, zodat ze het onwettige betaalmiddel konden worden van een nieuwe economie.