Walking Distance

Walking Distance is een Mexicaanse tragi­komedie over een zwaarlijvige einzel­gänger die zijn appartement niet uit komt. Totdat opbloeiende vriendschappen hem de moed geven om weer te durven dromen van een leven als kunstfotograaf.

Een zwaarlijvige man is net ontwaakt in een smoezelige slaapkamer. Hij zit rechtop in bed, het zweet glimt tussen de huidplooien op zijn rug. Dan staat hij op: het bed kraakt eerst, dan de vloer. De kreunende klanken van fysiek ongemak worden versterkt door zwaar aangezette pianomuziek. In het eerste kwartier van Walking Distance bevinden we ons in het hoofd van Fede, een kortademige en onbeholpen verschijning. Dankzij een hartkwaal is hij amper nog in staat zichzelf te verzorgen, laat staan zijn appartement te verlaten. Zodoende fantaseert hij dat hij aan zee woont, blijkens het geluid van klotsende golven. Want dergelijke illusies maken zijn leven ietsje draaglijker.
Al snel wordt korte metten gemaakt met dit escapisme: Fede woont in een vervallen wooncomplex, ver van de oceaan; zijn woning is een oase van verveling. Met de wekelijkse visite van zijn zus Rosaura en zwager Ramon wordt een tijdelijk einde gemaakt aan deze lijdensweg. Tijdens het bezoek zit Fede gewillig tussen de twee in — een bijzonder geestig en symmetrisch beeld. Zijn ogen lichten op wanneer Ramon zijn gloednieuwe camera tevoorschijn haalt. Wanneer het echtpaar alweer is vertrokken — Rosaura kan haar naar urine riekende broertje maar even verdragen — gaat Fede naarstig op zoek naar zijn eigen oude fototoestel. Daar blijkt nog een rolletje in te zitten.
Wat volgt is een avontuurlijke en voor Fede levensgevaarlijke tocht naar de fotozaak, langs voetballende jongens die zich pijlsnel bewegen ten opzichte van de puffende heremiet. In de winkel stuit Fede op tiener Paolo: die ontwikkelt het rolletje en verkoopt zijn nieuwe corpulente vriend een digitale camera. Fede is opgetogen: nu kan hij (opnieuw en oneindig) herinneringen vastleggen en ophalen. Thuis maakt hij zijn eerste selfie, een kiekje van zijn dikke buik: die zat hem ditmaal niet in de weg. Het zijn de eerste stappen in zijn gedroomde carrière als kunstfotograaf.
Fedes ambities worden gestimuleerd door zijn nieuwbakken vrienden Paolo en Ramon, die hem aansporen de wijde wereld vast te leggen met zijn camera. Het leidt tot een bij vlagen ontroerend drama, waarin zwaarlijvigheid dient als katalysator van de plot. De bitse doch behulpzame Rosaura speelt hierin een sleutelrol als stem van de rede. Ze wijst Fede op zijn fysieke mankementen: als hij zijn huis weer verlaat, dreigt een hartaanval. Soms prevaleert het hart echter boven het hoofd: wie echt wil leven, moet risico’s nemen.

Omar Larabi