VLEES

Het broeit in de slagerswinkel. vlees is een suggestieve maar irritant ongrijpbare lowbudgetfantasie over de duistere verlokking van lust en dood.

"Dat is anders", antwoordt het van moord verdachte winkelmeisje uit de slagerij kortaf wanneer de rechercheur haar voorhoudt dat ze met de slager vleselijke gemeenschap heeft gehad terwijl ze toch ook een vriendje heeft. Ze doelt op het feit dat voor haar die winkel een andere wereld is, een vrijplaats voor obsessies en fantasieën. Maar ja, in diezelfde winkel is wel de slager met zijn grote blote lijf dood op de grond gevonden. vlees, eerder dit jaar in première op het Filmfestival Rotterdam, is een lowbudgetfilm die zelf ook tamelijk anders is, en in ieder geval geen reprise van de slagersfilm vreemd bloed.
Met vlees zetten Maartje Seyferth en Victor Nieuwenhuijs hun verkenningen van de mysterieuze wereld van verlangens voort, zoals eerder met venus in furs, lulu en crepuscule. De regisseurs komen er in een toelichting rond voor uit: ‘De inspiratie voor al onze films vinden we in de kracht van de seksualiteit die aanwezig is in alle aspecten van het leven.’ De dood hoort daar volgens hen ook bij.
Warm levend vlees, koud dood vlees, van mensen en van dieren, het is er allemaal. In vlees , met zijn voorkeur voor de meer duistere en ook sm-achtige kanten van lustbeleving, liggen seks en dood steeds dicht bij elkaar en biedt het lichamelijk genot slechts een tijdelijke ontsnapping uit het treurige bestaan. Maar hoe dat dan verder precies zit, daarover geeft deze absurdistische fantasie vol suggesties en associaties weinig opheldering.

Hakblok
Laten we vooropstellen dat er altijd ruimte moet zijn voor dit soort semi-experimentele producties en laten we ook vaststellen dat er in het curieuze vlees fascinerende beelden en scènes zitten, en dat met name een acteur als Titus Muizelaar je mogelijke bezwaren graag even doet vergeten. Hoe irritant ongrijpbaar het soms ook is.
De fors gebouwde Muizelaar speelt de slager bij wie het is gaan malen in zijn kop. Met een hooggehakte vrouw (zijn echtgenote, leren we later) die ook andere mannen ontvangt heeft hij stomende seks in de koelcel. Na afloop fluistert hij zijn winkelhulpje (de onverschrokken Nellie Benner uit crepuscule) bij het hakblok lieve woordjes in die zo’n beetje de geilste zijn die we sinds lang in een Nederlandse film gehoord hebben. Dezelfde Muizelaar speelt ook de neerslachtige rechercheur die eerst zijn vriendin bekent niets meer te voelen om vervolgens net als de slager gefascineerd te raken door Benners jonge vlees — dat we trouwens veel minder vaak te zien krijgen dan de bloederige brokken van rund en schaap.
Aanvankelijk lijkt er in dit kleine naargeestige universum een thrillerachtig verhaal te ontstaan, maar wanneer de rechercheur langzaam de gedaante van de slager begint aan te nemen krijgt de hele situatie toch weer het karakter van een wat al te vrijblijvend spel. Werkelijkheid en fantasie gaan door elkaar lopen, heet het dan, maar is dat eigenlijk niet een groot artistiek cliché? Net zo cliché als het gegeven dat het slagersmeisje alles met haar videocameraatje vastlegt. Dat heeft nauwelijks een functie, behalve misschien in die ene overrompelende scène waarin we getuige zijn van de aanloop naar een verkrachting. Een van de weinige waarin we overtuigend meegezogen worden in die onheilspellende roes van lust en dreiging.

Leo Bankersen