Virgin Mountain

Ook halverwege de veertig kun je nog puberen, laat deze innemende IJslandse tragikomedie zien, waarin een man zich eindelijk losmaakt van zijn al te nieuwsgierige moeder en zich een toekomst voorstelt met een nieuwe vriendin, die manisch-depressief blijkt te zijn.

Een 43-jarige mannelijke maagd met overgewicht die nog bij zijn moeder woont, gaat na zijn papperige kinderontbijt spelen met zijn speelgoedsoldaten op een maquette van het slagveld van El Alamein. En hij wordt ook nog gepest op zijn werk op het vliegveld van Reykjavik, waar hij bagage inlaadt, terwijl hij zelf nooit een voet buiten IJsland heeft gezet. Een film over zo’n man kan makkelijk in hoongelach uitmonden of in medelijden, maar regisseur Dagur Kári weet een subtielere, humanere toon te raken. Je snapt dat het zo kan lopen in een mensenleven. Dat deze Fúsi nog geen vriendin heeft gevonden en het wel makkelijk vindt bij zijn moeder. Dat hij het vertrouwde leven niet zonder impuls van buitenaf van zich afschudt. Maar als hij van de onsympathieke vriend van zijn moeder een cursus linedancen cadeau krijgt, wordt hij gedwongen om zich eens onder de andere mensen te begeven. Het pakt goed uit, hij legt contact met een vrouw die hem ziet staan maar ook manisch-depressief blijkt te zijn. Toch weet deze man van weinig woorden zich met zoveel liefde over haar te ontfermen dat je hem alle geluk van de wereld wenst. En je hoopt ook dat zijn bemoeizuchtige moeder haar knellende liefde intoomt en hem eindelijk eens vrij laat.
Dagur Kári maakte een onweerstaanbaar debuut met de tragikomedie Nói albinói, ook een film over een stilstaand leven. Het innemende Virgin Mountain doet minder fris aan dan zijn originele debuut maar laat opnieuw zien dat Kári een inlevende blik heeft op outcasts die ergens onderweg zijn blijven hangen. Fúsi is als een island in the stream, het favoriete Dolly Parton-nummer van zijn vriendin, dat hij als fervent inbeller van een hardrockradioprogramma speciaal voor haar aanvraagt, tot grote verrassing van de presentator, die zijn ruige muzieksmaak kent. Net als Fúsi heeft Kári weinig woorden nodig, en weet hij met zo’n inbelscène precies het juiste beeld te vinden: naast elkaar in de auto, luisteren zonder elkaar aan te durven kijken. Ook halverwege de veertig kun je nog puberen.

Mariska Graveland