Under the Silver Lake
Zoveel gezichtsbedrog kan alleen in Los Angeles
Inland Empire meets Chinatown meets Zelda. Los Angeles speelt zichzelf in dit mysterie dat alleen in Hollywood kan bestaan.
Mensen hebben zich in het verleden weleens afgevraagd waarom Andrew Garfield nog steeds grote rollen krijgt, of überhaupt rollen krijgt, maar in Under the Silver Lake is die hoofdrol totaal terecht.
De film speelt zich af in Los Angeles en had zich ook nergens anders af kunnen spelen. Dit is de stad van film en Garfields personage slentert door die stad alsof hij door films slentert. Hij is Elliott Goulds privédetective Philip Marlowe in Robert Altmans The Long Goodbye. Hij is Larry ‘Doc’ Sportello in Inherent Vice. Hij is Jack Nicholsons J.J. Gittes in Chinatown, een film waar Under the Silver Lake trouwens openlijk mee flirt. En misschien is het ook wel een beetje Sofia Coppola’s Somewhere.
Maar het is Mitchell niet om de filmgeschiedenis te doen. Het gaat om de stad. De stad die bestaat dankzij films en die waarschijnlijk alleen nog bestaat dankzij film. Waar generaties jongens en meisjes heentrekken om het te maken in de enige industrie die er in L.A. toe doet.
Waarom Garfields personage Sam (ongetwijfeld vernoemd naar Sam Spade, de privé-detective uit The Maltese Falcon) in L.A. is weet niemand. Hijzelf nog het minst. Hij rookt de dagen aan elkaar, continu stoned, games spelend, verborgen boodschappen zoekend in pop-parafernalia en buurvrouwen bespiedend. Tot hem bij een van die buurvrouwen iets vreemds opvalt en hij een mysterie op het spoor komt. Iets met mooie vrouwen en machtige mannen.
Het mysterie is opzettelijk grotesk, op het kitscherige af. Dit is Inland Empire meets Chinatown meets Zelda. Alles wat Sam altijd al vermoedde over L.A., de samenzweringen, de aanwijzingen op fastfood placemats, de versleutelde boodschappen in liedjes, blijkt helemaal totaal waar. Hij zweeft van feestje naar feestje, kent niemand en iedereen, ontdekt geheime ruimtes in en onder de stad. En alles heeft met elkaar te maken. Of niet natuurlijk. Hij wandelt door het avontuur als door een videogame. Bezoekt locaties uit Chinatown. En net als in Inland Empire van David Lynch is of voelt Los Angeles als een aaneenschakeling van filmlocaties. Alsof alles hier gebeurt om gezien te worden. All the world’s a stage. Een rammelend, goedkoop podium voor een verveeld publiek.
Wat ontbreekt is echte waanzin. Die kun je missen in Mitchells film, maar het past ook wel weer bij het Los Angeles dat hij wil laten zien: een stad van goedkope trucs, van gezichtsbedrog. Mitchell ziet niet de existentiële verschrikking die Lynch ziet. L.A. heeft geen zieke ziel want het heeft überhaupt geen ziel. Het is echt alleen maar buitenkant. Het is zoals in die documentaire van Thom Andersen: Los Angeles Plays Itself.
