Unconditional

Unconditional drijft in hoge mate op het doorkruisen van verwachtingen. Een troebel raadsel omringt het succesvolle leven van een kredietverkoper.

In de betonnen hoogbouw van Newcastle kunnen de tieners Kristen en Owen, belast met de zorg voor hun gehandicapte moeder, met moeite rondkomen. Ze snakken naar een beetje lucht. Dat dient zich aan in de gedaante van een kredietverkoper in een strak pak en een snelle auto. Meer dan de vijfhonderd pond die hij hen kan verstrekken, vertegenwoordigt hij de belofte van een ander leven, en Kristen valt als een blok voor hem.
Vanaf dit punt kun je een aantal mogelijke scenario’s bedenken, maar Unconditional gooit alle voor de hand liggende opties vrolijk overboord. Wat begint als een kitchen sink-drama à la Fish Tank, begint al gauw in de richting van een psychologische thriller te verschuiven. Bovendien ontbreekt het bepaald niet aan verrassende plotwendingen. Dat levert weliswaar een gedurfde film op, maar ook een die vlees noch vis is. Het lijkt wel of ook onder de acteurs verwarring heerst, want terwijl de ene (Harry McEntire als Owen) het gedurende de hele film prachtig naturel houdt, brengt de ander (Christian Cooke als kredietverkoper Liam) het obsessieve karakter van zijn personage steeds opzichtiger aan het licht. Surrealistische beeldeffecten onderstrepen nog eens het troebele raadsel dat zijn succesvolle leven omringt. De sociaal-realistische toon van de rest van de film steekt daar schril tegen af; toch blijkt de bleke dagelijkse werkelijkheid uiteindelijk de grote verademing. Voor een film die zo van de paden afwijkt is dat dan weer een verrassend conventionele conclusie.

Sasja Koetsier