Tully

Gezocht: handig feeënmeisje annex reddende engel voor in de huishouding

  • Datum 02-05-2018
  • Auteur
  • Gerelateerde Films Tully
  • Regie
    Jason Reitman
    Te zien vanaf
    01-01-2018
    Land
    Verenigde Staten
  • Deel dit artikel

Regisseur Jason Reitman en scenariste Diablo Cody werken voor de derde keer samen en leveren, na Juno en Young Adult, opnieuw een opmerkelijk vrouwenportret af, dat leunt op sterk spel van Charlize Theron en Mackenzie Davis.

Quirky. Het woord duikt vaak op in artikelen over Diablo Cody, scenariste van de ge(s)laagde vrouwenportretten Juno en Young Adult. Cody’s personages? Quirky. Cody’s dialogen? Hartstikke quirky. En Cody zelf? Ook haar vindt men quirky: grillig, nukkig, vlinderachtig, wispelturig. In Tully, de derde film die Cody maakte met regisseur Jason Reitman, heeft hoofdpersoon Marlo er schoon genoeg van dat haar moeilijk handelbare zoon door iedereen omzichtig quirky wordt genoemd. Wat betekent dat woord eigenlijk, wil ze weten. "Heb ik een kind of een fokking ukulele?"
Marlo wordt door Charlize Theron neergezet als een oververmoeide moederkloek, die het door de woede-uitbarstingen van haar zoontje, de komst van haar derde kind en de onaflatende rotzooi thuis allemaal niet meer lijkt te zien zitten. Aan haar echtgenoot (Ron Livingston) heeft Marlo niet veel: die is te druk bezig met het hoofd boven water houden in een baan waarvan niemand behalve hijzelf echt snapt wat het werk inhoudt. In plaats van door een blije roze babywolk kijken Cody, Reitman en Theron naar het ouderschap door een zwarte bril. De filmmakers laten zien dat het regime van huilende baby’s voeden, moedermelk afkolven, kinderen naar school brengen en iedereen gekleed en gevoed houden niet alleen mentaal zwaar op Marlo drukt, maar ook fysiek. Om te overtuigen als broedkip met zwangerschapsstriemen en tepelkloven kwam Theron kilo’s aan. De lichamelijke transformatie bewijst maar weer eens dat de Zuid-Afrikaanse ster zich er niet makkelijk vanaf maakt, zoals ze eerder ook al bewees in haar Oscarwinnende optreden als seriemoordenares in Monster (2003).
De in haar leven teleurgestelde Marlo krijgt een cadeau van haar onuitstaanbaar succesvolle broer: een ‘night nanny’ die er voor moet zorgen dat ze ’s nachts kan doorslapen. De nachtelijke babysitter heet Tully en wordt door Mackenzie Davis gespeeld als een vrije geest, die Marlo niet alleen praktisch maar ook psychologisch ondersteunt. Aanvankelijk komt Tully uit de verf als een archetypische manic pixie dream girl, die nu eens niet een jonge man maar een iets oudere vrouw door een existentiële crisis moet slepen. Uiteindelijk blijkt er iets anders aan de hand met Tully, in een sequentie waarin de film zomaar ineens gierend uit de bocht dreigt te vliegen. Dat de alle kanten op fliederende relatie tussen de wanhopige moeder en de reddende engel blijft overtuigen is vooral te danken aan de sterke wisselwerking tussen Davis en Theron. En aan de, eehm, quirky dialogen die de actrices in de mond krijgen gelegd door Diablo Cody, natuurlijk.

Fritz de Jong