Torn

Na een bomaanslag vinden een Pakistaanse en een Amerikaanse moeder elkaar in de rouw om hun zoons. Maar wat als die zoons verdachten worden, vraagt het schematische Torn.

"Ik heb een bomaanslag en een Pakistaanse tiener. Dus dan weet je waar ik heen moet." De subtiliteit van de FBI in volle glorie. Tenminste, in Jeremiah Birnbaums Torn is dit het niveau waarop het onderzoeksbureau werkt: niet het bewijsmateriaal volgen, gewoon kijken wie de meest logische dader is en daar alles aan ophangen.
Het is een klein moment in de film, en de FBI-agente is slechts een bijfiguur. Maar het is niet de enige dialoog die je om de oren slaat met wat beter subtekst had kunnen zijn: je struikelt er als kijker over. Het doet afbreuk aan wat Birnbaum en scenarist Michael Richter beogen: een subtiel drama over de stereotypering van daders én slachtoffers waarin onze media en maatschappij meer en meer vervallen.
Die bomaanslag die de FBI-agente onderzoekt, is het startschot. Bij een ontploffing in een winkelcentrum vallen tien doden, waaronder de tienerzoons van de van oorsprong Pakistaanse Maryam (Lollywood-ster Mahnoor Baloch, in haar Amerikaanse debuut) en alleenstaande moeder Lea (Dendrie Taylor). De vrouwen groeien naar elkaar toe in hun rouw, terwijl beiden ook het nodige te stellen hebben met de vaders van hun jongens. Maar dan komt die FBI-agente als splijtzwam tussen hen in te staan, wanneer eerst de zoon van Maryam en later die van Lea als mogelijke dader wordt aangewezen. Beide jongens passen maar al te goed in een bestaande mal: de Pakistaanse jongen die met radicale moslims rondhing; de boze blanke tiener die gepest werd en dat uit in agressie.
En als je in de ogen van de politie verdacht bent, ben je in het gerecht van de publieke opinie al zo goed als veroordeeld.
Birnbaum en Richter zijn te prijzen in hun poging dat proces bloot te leggen. En dat bovendien volledig op eigen houtje te doen — de crew bestond deels uit studenten van de filmopleiding die Birnbaum leidt. Maar als film werkt het niet. Daarvoor is het scenario te schematisch en voorspelbaar, en te weinig doorleefd: de vriendschap tussen Maryam en Lea is er gewoon ineens, waardoor de ondermijning ervan de kijker vervolgens onverschillig laat.

Joost Broeren