Tiere

Met de ontregelende logica van een nachtmerrie toont regisseur Greg Zglinski de afbrokkelende relatie een welgesteld echtpaar. Ze lijken zelfs niet langer in dezelfde realiteit te leven.

Hoe goed kennen we elkaar eigenlijk? Als de mens met zijn driften, emoties en grilligheden voor zichzelf al een mysterie is, hoe moet dat dan wel niet voor een ander zijn? Is het mogelijk om een ander werkelijk te kennen? Wie op Greg Zglinski’s zwartkomische psychohorror Tiere afgaat, zal die vraag waarschijnlijk negatief beantwoorden. Gebaseerd op een tien jaar oud scenario van de in 2007 overleden filmmaker Jörg Kalt, filmt de Zwitsers-Poolse regisseur die onmogelijkheid de ander te kennen als een hallucinante, vervreemdende beeldenpuzzel, waarin het welgestelde Oostenrijkse echtpaar Nick (Philipp Hochmair) en Anna (Birgit Minichmayr) na een auto-ongeluk in een Lynchiaanse schemerwereld terechtkomt.

Aan het begin van de film zijn ze nog voortvarend. Nick en Anna staan aan de vooravond van een halfjarige sabbatical in een Zwitsers buitenhuis. Hij wil er nieuwe recepten scoren voor zijn restaurant, zij gaat er eindelijk haar roman voltooien. Hun ruime Weense appartement verhuren ze voor die periode aan Mischa (Mona Petri), een vlotte vrouw die op de planten en goudvissen past. So far, so good. Maar al in de introductie van de drie personages sluimert iets ongrijpbaars. De goedlachse Nick staat te zwaaien met een keukenmes wanneer hij aan het publiek wordt geïntroduceerd. De vriendelijke Anna reageert uit het niets bits op een vraag van Mischa, die op haar beurt weer een dubbelganger lijkt van de bovenbuurvrouw die niet alleen een kortstondige affaire met Nick onderhield, maar zich in het openingsshot uit het raam wierp. Dood.

Niets lijkt te kloppen in de wereld van Tiere. En al helemaal niet meer wanneer Nick en Anna onderweg naar hun Zwitserse onderkomen een schaap aanrijden en hun leven steeds absurdere vormen aanneemt: zelfmoord plegende vogels teisteren het Zwitserse buitenhuis, de buurtkat begint met Anna te praten en zelfs de tijd maakt constante gekke sprongen. Met duidelijke echo’s van paranoiameesters als Hitchcock en Polanski toont Zglinski deze steeds verder afbrokkelende realiteit. Al komen we er nooit helemaal achter hoe de vork precies in steel steekt. Zijn het de traumatische naschokken van het auto-ongeluk? Onuitgesproken relatieproblemen die Nick en Anna steeds verder uit elkaar laten groeien en de werkelijkheid op losse schroeven zet? Of is het allemaal een groot metaspel met fictieve lagen? Want voor mensen die de grip op de werkelijk aan het kwijtraken zijn, tonen Nick en Anna zich ook opvallend zelfbewust: “Kan het niet gewoon zijn dat jij dit allemaal droomt”, zegt Nick tegen zijn geliefde, na het zoveelste nachtmerriescenario.

Dromen in dromen, verontrustende persoonsverwisselingen en griezelige verdubbelingen: Tiere ontvouwt zich met de logica van een nachtmerrie of een psychoanalytisch sprookje. Hoe meer we te weten komen over Nick en Anna, hoe minder we ze gaan begrijpen. Hoe goed kennen we elkaar eigenlijk?