THE WEDDING BANQUET

Taiwanese schets in Manhattan

  • Datum 14-03-2011
  • Auteur
  • Gerelateerde Films THE WEDDING BANQUET
  • Regie
    Ang Lee
    Te zien vanaf
    01-01-1993
    Land
    Taiwan/Verenigde Staten
  • Deel dit artikel

Een Taiwanese komedie die zich afspeelt in Manhattan en bovendien interculturele homoseksuele liefde tot onderwerp heeft en bekroond is met een Gouden Beer, dat belooft wat. Maar wanneer de belangrijkste personages van de film zijn geïntroduceerd, houd je je hart vast hoe dit in godsnaam verder moet.

Het begin van The wedding banquet doet niet veel goeds vermoeden, want binnen een kwartier is het ene stereotiepe personage op het andere gestapeld. Simon is een brave ‘zorgzame’ homo. Hij doet de afwas, kookt voortreffelijk, is heel attent met kadootjes, gaat gekleed in vlotte Keith Haring t-shirts en vult zijn vrije tijd met het uitdelen van politiek correcte folders. Zijn van oorsprong Taiwanese vriend Wai-Tung, een huisjesmelker in het bezit van snel pak en Mercedes, is ondanks zijn beroep een goedmoedige slapjanus. Vervolgens hebben we nog de zielige maar zelfbewuste, kunstenares Wei-Wei zonder geld en verblijfsvergunning en een stel bemoeizieke en traditionele ouders, die hun zoon aan een keurig meisje willen koppelen. Kortom, alle ingrediënten zijn aanwezig om van deze film een draak van jewelste te maken. Immers, uit het bovenstaande kun je al concluderen waar het naar toe gaat. Wai-Tung en Simon zijn ondanks de scheve blikken van de buren heel gelukkig met elkaar. Het enige probleem zijn Wai-Tung’s ouders die hun zoon vanuit Taiwan aan een geschikte vrouw proberen te helpen. Wanneer Simon van de problemen van Wei-Wei, een van Wai-Tung’s huurders, hoort, verzint hij snel de oplossing: Wai-Tung trouwt met Wei-Wei. Iedereen gelukkig, want Wei-Wei krijgt een verblijfsvergunning en Wai-Tung heeft geen last meer van zijn ouders. Enfin, het betreft hier een komische film, dus dat loopt fout.

vervelend schilderesje
Het aardige van de Wedding Banquet is dat de zouteloze personages in de loop van de film toch nog geloofwaardig worden en tegen het eind ben je de vreselijke eerste clichés bijna vergeten. Het vervelende schilderesje blijkt een integere persoonlijkheid, de traditionele, strenge vader is eigenlijk een warme liberaal en de slappe Wai-Tung vindt de moed zijn moeder de waarheid over zijn homosexualiteit te vertellen. Alleen Simon (een rol van Mitchell Lichtenstein, de zoon van pop-art voorman Roy Lichtenstein) blijft van week bordkarton.

Feestgewoel
The Wedding Banquet is volgens de producenten (die eerder verantwoordelijk waren voor o.a. Swoon en Simple Men) opgezet met de doldwaze screwball comedies uit de jaren dertig in het achterhoofd. En inderdaad wordt in deze film, net als in de klassieke screwballs, seksuele identiteit onder de loep genomen, maar het ontbreekt echter aan de razendsnelle, gevatte dialogen en hilarische verhaallijnen. Die seksuele identiteit, of beter de problemen die daarmee samenhangen, wordt expliciet naar voren gebracht in wat het hoogtepunt van de film zou moeten zijn: het huwelijksbanket ter ere van Wai-Tung en Wei-Wei. Wij kennen Chinezen doorgaans als enigszins verlegen, ingetogen mensen. Maar bij het traditionele huwelijksfeest komt het beest in de Chinees naar boven, zo leren we uit The wedding banquet. De gasten gaan zich te buiten aan drank, slaan met hun vuisten op de tafel wanneer de geliefden niet lang en innig genoeg kussen en verlaten pas het feestgewoel als het paar naakt onder de lakens ligt. "Het resultaat van vijduizend jaar seksuele onderdrukking", weet regisseur Ang Lee, vermomd als een van de bezoekers van het feest. Kennelijk moeten we deze film opvatten als een commentaar op de seksuele mores van China en Taiwan. The wedding banquet is de eerste Taiwanese film die handelt over homoseksuele liefde. Dat zal voor Taiwan ongetwijfeld een schok geweest zijn, maar is voor de argeloze westerse kijker toch onvoldoende reden de aandacht vast te houden. Volgens Ang Lee is de film naast een aanklacht tegen de verstarde seksuele moraal van zijn geboorteland ook nog eens bedoeld als politieke metafoor, waarbij Wai-Tung staat voor Taiwan en Wei-Wei voor China. De twee kunnen worden herenigd, maar op een manier die de oudere generatie nauwelijks kan accepteren. Voor westerlingen die niet zo goed op de hoogte zijn van de ontwikkelingen in het Verre Oosten, is The wedding banquet echter een bij tijd en wijlen grappige film, met een overbekend verhaaltje en een obligate happy end.

Jeroen van Bergeijk