The Wailing

In de derde film van Zuid Korea’s meest duis­tere thrillerspecialist worden christen­dom, sjama­nisme en het occulte slim ver­mengd met poli­tiethriller, familiedrama en horror. Bekende gen­res, figuren en fenomenen maar The Wailing is een volstrekt unieke helletocht.

Door Rik Herder

Sommige films hebben een kracht die verder reikt dan de bioscoopzaal. Toen ik na het zien van The Wailing de warme nazomer in stapte, zag ik de zon maar voelde hem niet. Zo ver had de film me meegesleurd in zijn duistere wereld.
Slechts twee eerdere films maakte de Koreaan Na Hong-jin: de adrenalinestoot The Chaser (2008) en het langzaam gistende The Yellow Sea (2010). Thrillers zwart als de nacht, bloederig en origineel, snoeihard en steengoed. The Wailing is de meest ambitieuze van de drie; alleen al de montage duurde een jaar. Voor het decor verruilde Na de drukke metropool voor de bergen en bossen van het dunbevolkte Koreaanse platteland. Die zien er door de lens van Hong Gyung Po (Mother, Snowpiercer) betoverend uit: ongerept maar onheilspellend. Want dit paradijs is vervloekt.
Het begint met een bizarre, gruwelijke moord, schijnbaar gepleegd door een waanzinnige man die onder de zweren zit. Hier maken we kennis met de gezette agent Jong-gu die net zo klunzig is als iedere andere agent in een Koreaanse film. Terwijl meer dorpelingen sterven, wijst iedereen naar een mysterieuze Japanner: hij zou een demon zijn, ook al heeft hij het uiterlijk van een onschuldige oude man. Als Jong-gu’s dochter ook agressief gedrag begint te vertonen gaat hij zelf op onderzoek uit, samen met een jonge pastoor. Schitterend speelt Kwak Do-won de rol van angstige, onhandige vader die steeds radelozer wordt maar niet minder vastberaden.

Sjamaan
Als er een sjamaan wordt bijgehaald, die met een intens gefilmd ritueel de dochter probeert te genezen, lijkt The Wailing even te ontsporen. Maar Na Hong-jin schrijft geen standaardscripts waarin iedere scène iets meer informatie geeft en de plot zich keurig ontwikkelt tot aan de grote climax. Onthullingen komen te vroeg, antwoorden te laat of helemaal niet. Zo maken we al vroeg kennis met een enge naakte man met bloeddoorlopen ogen (zombie? monster? demon?) die vanachter een rotsblok tevoorschijn komt en zo dicht naar de camera kruipt dat hij bijna uit het kader barst. Een beeld dat doet denken aan de langharige verschijning die in The Ring uit het televisietoestel klimt.
Exorcisme, zombies, een kind dat enge krastekeningen maakt: The Wailing zit vol horroriconen. Na Hong-jin brengt ze onvoorspelbaar, alledaags en daardoor geloofwaardig. Het verhaal heeft een duidelijke religieuze ondertoon: waar komt het kwaad vandaan, vraagt de film. Net als we denken het antwoord te weten, wordt het tapijt onder ons vandaan getrokken. Weer verlegt een Koreaanse film de toch al ruime genregrenzen. The Wailing kan worden bijgezet in het pantheon van horrorklassiekers, ergens tussen The Host en The Chaser.